Ik geef het toe: ik ben een sneeuwmens. Soms ben ik geneigd anders te geloven omdat ik tegenwoordig naast sneeuwmens ook forens ben en iedere week uren in de trein en de tram doorbreng. Dat gegeven is niet erg compatibel met dit winterse weer. Vanavond fietste ik echter bij mijn ouders vandaan en vroeg ik mij af: waarom heb ik vandaag niet als een achtjarige in de sneeuw gespeeld?!Ter compensatie voor niet-gebouwde iglo's en niet-gegooide sneeuwballen crosste ik (zoals dat hoort) extra fanatiek door het barre landschap. Goed ingepakt met onder andere twee broeken, een dikke winterjas, wollen sokken, snowboots, een zelfgebreide sjaal en een trui waarvan ik wenste dat ik hem zelf kon breien, ragde ik mijn fiets als een verschrikkelijke sneeuwvrouw door de hoge sneeuwduinen en voelde ik me toch nog heel even een achtjarige.
Ik ben zelfs een stuk omgereden, omdat ik vanuit mijn ooghoeken meende te zien dat er voor de Bakkerij een sneeuwballengevecht plaatsvond (helaas had ik het mis). En nog een extra rondje om, om de uitgestrekte vlakte met maagdelijke sneeuw op de Brink even te testen. Heerlijk.
Wat ik dus gewoon even wil zeggen: ik hou van sneeuw. En als je me morgen hoort mopperen over die rotzooi en al dat gedoe op het spoor, dan meen ik dat niet echt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten