zaterdag 2 februari 2013
Verhuisd!
Deze website is verhuisd! Maar hij is nog steeds bereikbaar via www.tessavandenbrink.nl. Tot daar!
zondag 20 januari 2013
Sneeuw!
Ik geef het toe: ik ben een sneeuwmens. Soms ben ik geneigd anders te geloven omdat ik tegenwoordig naast sneeuwmens ook forens ben en iedere week uren in de trein en de tram doorbreng. Dat gegeven is niet erg compatibel met dit winterse weer. Vanavond fietste ik echter bij mijn ouders vandaan en vroeg ik mij af: waarom heb ik vandaag niet als een achtjarige in de sneeuw gespeeld?!Ter compensatie voor niet-gebouwde iglo's en niet-gegooide sneeuwballen crosste ik (zoals dat hoort) extra fanatiek door het barre landschap. Goed ingepakt met onder andere twee broeken, een dikke winterjas, wollen sokken, snowboots, een zelfgebreide sjaal en een trui waarvan ik wenste dat ik hem zelf kon breien, ragde ik mijn fiets als een verschrikkelijke sneeuwvrouw door de hoge sneeuwduinen en voelde ik me toch nog heel even een achtjarige.
Ik ben zelfs een stuk omgereden, omdat ik vanuit mijn ooghoeken meende te zien dat er voor de Bakkerij een sneeuwballengevecht plaatsvond (helaas had ik het mis). En nog een extra rondje om, om de uitgestrekte vlakte met maagdelijke sneeuw op de Brink even te testen. Heerlijk.
Wat ik dus gewoon even wil zeggen: ik hou van sneeuw. En als je me morgen hoort mopperen over die rotzooi en al dat gedoe op het spoor, dan meen ik dat niet echt.
Opruiming!
In het kader van een op handen zijnde verhuizing heb ik besloten om een deel van mijn vrije tijd de komende weken te besteden aan 'wegdoen wat weg moet'. Te beginnen met mijn garderobe. Wat is dat toch? Je neemt je voor om met brute daadkracht je kledingcollectie te filteren van miskopen en ouwe vodden, maar als je eenmaal bezig bent met sorteren, wil je van vrijwel geen enkel stuk afscheid nemen. Zo zijn er de bandshirts... Wanneer heb je mij voor het laatst in mijn Bloc Party-, The Killers- of The Veils-shirt gezien? Nuff said. Die shirts zijn sowieso niet voor mij gemaakt, maar ik heb me meerdere keren tot miskopen laten verleiden. En als ik die zelden-gedragen shirts nu weg wil doen, voelt het als verraad aan goede bands en afscheid van mooie herinneringen.
Zo zijn er de dingen die ik niet meer pas... En hoewel ik me nu al vier maanden zeker twee keer per week sta uit te sloven in de sportschool, ik een flinke vetrol kwijt ben en ik twintig minuten probleemloos op een flink tempo kan hardlopen (voor het eerst in mijn leven!), pas ik ze nog steeds niet. Dat geldt ook voor die spijkerbroek die in theorie precies mijn maat is, maar die mij in de praktijk in een rollade verandert. Ik snap er niets van, maar ben toch geneigd de broek in de kast te laten hangen voor als ik hem over nóg vier maanden ineens wél pas.
Zo zijn er de miskopen... Ik weet oprecht niet wat me ooit bezielde toen ik een lila shirtje of een lichtgroene bolero kocht. Manipulatieve verkoopster? Tijdelijke ontoerekeningsvatbaarheid? Oké, dit is niet een categorie waarvan ik moeilijk afscheid kan nemen. De groeten, lelijke troep! Hopelijk worden jullie in een volgend leven meer gewaardeerd.
Zo zijn er de jaren met dankbaarheid gedragen spullen, die ik op den duur toch een beetje zat ben geworden... Maar niet zó zat dat ik er ineens vanaf wil. Ik heb ze toch met plezier gedragen? En wat als ik ineens een nieuwe broek heb waar dat éne shirtje zo geweldig op zou staan, en dat ik dan dat shirtje heb gedumpt?! Kortom: first world problems.
Toch heb ik een aardige stapel samengesteld met spullen waar ik afscheid van ga nemen. Opgeruimd huis, opgeruimd hoofd, zogezegd. Toch hoop ik de bandshirts, waarvan het afscheid me het zwaarst valt, nog aan iemand te slijten. Iemand?
donderdag 3 januari 2013
Just a thought: teer kinderzieltje
Natuurlijk lijkt het me niet aan te raden om overemotionele pubers
al te veel te laten lezen over de beste manieren om zelfmoord te plegen of
aan automutilatie te doen, maar ik denk dat het idee 'the world is not a wish-granting factory' uit The Fault in Our Stars best wel eens een leerzaam en nuttig
zou kunnen zijn voor het gemiddelde kind. Of zelfs voor
iedereen tussen de 12 en de 120.
Een boek als The Fault in Our Stars had mij misschien een klein beetje kunnen leren hoe ik moest dealen met ziekte en narigheid toen ik die realiteit nu zo'n zeven jaar geleden op mijn bord kreeg. Je moet toch ooit van je tere kinderzieltje af, of niet soms?
Bij The Daily Mail vinden ze van niet...
Een boek als The Fault in Our Stars had mij misschien een klein beetje kunnen leren hoe ik moest dealen met ziekte en narigheid toen ik die realiteit nu zo'n zeven jaar geleden op mijn bord kreeg. Je moet toch ooit van je tere kinderzieltje af, of niet soms?
Bij The Daily Mail vinden ze van niet...
woensdag 2 januari 2013
Voornemens
2012 was een goed jaar, dus goede voornemens lijken me niet zo zinvol. Doorgaan op het pad dat ik volg, dat wil ik vooral.
Nouja, misschien toch één goed voornemen dan... meer doen met deze website. Ik denk erover na.
vrijdag 21 september 2012
International Book Week... is it?
Al een paar dagen lang verschijnen er op Facebook allerlei berichten op mijn tijdlijn met de volgende tekst:
It's International Book Week. The rules: Grab the closest book to you, turn to page 54, post the 5th sentence as your status. Don't mention the title. Copy the rules as part of your status.
Heel even dacht ik eraan om mee te doen. Maar toen dacht ik: ís het eigenlijk echt wel International Book Week? Voor hetzelfde geld loopt mijn kennissenkring gewoon een week achter, en als ik dan te laat ben met mijn post is het alsof ik mijn vrienden in januari een vrolijk kerstfeest wens. Via Google is in eerste instantie niets terug te vinden over deze themaweek, behalve de bovenstaande post, op allerhande fora, daterend van 6 dagen tot 3 uur geleden.
Een rondje Wikipedia leert:
‘International Book Week is an awareness week mentioned in a socially generated internet meme where users of social networking sites share arbitrary lines from nearby books. Unlike globally publicised events such as World Book Day, International Book Week is not a formally established awareness week, and does not exist outside of the meme.’
Leuke meme, jongens... Zijn jullie er allemaal ingetrapt of doen jullie mee om interessant te doen? Als ik had meegedaan, was het dus niet eens ‘Vrolijk Kerstfeest’ in januari geweest, maar gewoon een ‘Zalig Sint-Juttemis! International Book Week of niet, deze actie gaat sowieso voorbij aan wat ik belangrijk vind. Ik ben trots op wat ik lees. En als ik een zin uit een boek wil overtypen op Facebook, dan deel ik het liefst de mooiste zin uit het boek, en raad ik iedereen aan om het boek waarin deze zin staat ook te lezen.
Sowieso betwijfel ik of iedereen braaf het ‘closest book to you’ pakt, of toch gaat voor het boek met de meest interessante vijfde zin op pagina 54 dat hij/zij in huis heeft. Misschien schaam je je een beetje dat je Twilight aan het lezen bent, en pak je voor deze gelegenheid toch maar een boek uit de kast dat iets meer literair verantwoord is. Misschien is het eerste boek binnen handbereik wel een kookboek, en wacht je met het posten van de status tot het dichtst bijzijnde boek een leukere optie is. Eerlijk is eerlijk; dat is wat ik zou doen.
Maar nogmaals: ik ben trots op wat ik lees. Momenteel ben ik Sherlock Holmes - The Complete Novels and Stories aan het lezen. Dat is geweldig, en iedereen zou het moeten lezen. De vijfde zin op pagina 54 is niet boeiend en daarom deel ik liever het prachtige sfeerbeeld op pagina 138:
It was a September evening and not yet seven o’clock, but the day had been a dreary one, and a dense drizzly fog lay low upon the great city. Mud-coloured clouds drooped sadly over the muddy streets. Down the Strand the lamps were but misty splotches of diffused light which threw a feeble circular glimmer upon the slimy pavement. The yellow glare from the shop-windows streamed out into the steamy, vaporous air and threw a murky, shifting radiance across the crowded thoroughfare. There was, to my mind, something eerie and ghostlike in the endless procession of faces which flitted across these narrow bars of light--sad faces and glad, haggard and merry. Like all humankind, they flitted from the gloom into the light and so back into the gloom once more.
It's International Book Week. The rules: Grab the closest book to you, turn to page 54, post the 5th sentence as your status. Don't mention the title. Copy the rules as part of your status.
Heel even dacht ik eraan om mee te doen. Maar toen dacht ik: ís het eigenlijk echt wel International Book Week? Voor hetzelfde geld loopt mijn kennissenkring gewoon een week achter, en als ik dan te laat ben met mijn post is het alsof ik mijn vrienden in januari een vrolijk kerstfeest wens. Via Google is in eerste instantie niets terug te vinden over deze themaweek, behalve de bovenstaande post, op allerhande fora, daterend van 6 dagen tot 3 uur geleden.
Een rondje Wikipedia leert:
‘International Book Week is an awareness week mentioned in a socially generated internet meme where users of social networking sites share arbitrary lines from nearby books. Unlike globally publicised events such as World Book Day, International Book Week is not a formally established awareness week, and does not exist outside of the meme.’
Leuke meme, jongens... Zijn jullie er allemaal ingetrapt of doen jullie mee om interessant te doen? Als ik had meegedaan, was het dus niet eens ‘Vrolijk Kerstfeest’ in januari geweest, maar gewoon een ‘Zalig Sint-Juttemis! International Book Week of niet, deze actie gaat sowieso voorbij aan wat ik belangrijk vind. Ik ben trots op wat ik lees. En als ik een zin uit een boek wil overtypen op Facebook, dan deel ik het liefst de mooiste zin uit het boek, en raad ik iedereen aan om het boek waarin deze zin staat ook te lezen.
Sowieso betwijfel ik of iedereen braaf het ‘closest book to you’ pakt, of toch gaat voor het boek met de meest interessante vijfde zin op pagina 54 dat hij/zij in huis heeft. Misschien schaam je je een beetje dat je Twilight aan het lezen bent, en pak je voor deze gelegenheid toch maar een boek uit de kast dat iets meer literair verantwoord is. Misschien is het eerste boek binnen handbereik wel een kookboek, en wacht je met het posten van de status tot het dichtst bijzijnde boek een leukere optie is. Eerlijk is eerlijk; dat is wat ik zou doen.
Maar nogmaals: ik ben trots op wat ik lees. Momenteel ben ik Sherlock Holmes - The Complete Novels and Stories aan het lezen. Dat is geweldig, en iedereen zou het moeten lezen. De vijfde zin op pagina 54 is niet boeiend en daarom deel ik liever het prachtige sfeerbeeld op pagina 138:
It was a September evening and not yet seven o’clock, but the day had been a dreary one, and a dense drizzly fog lay low upon the great city. Mud-coloured clouds drooped sadly over the muddy streets. Down the Strand the lamps were but misty splotches of diffused light which threw a feeble circular glimmer upon the slimy pavement. The yellow glare from the shop-windows streamed out into the steamy, vaporous air and threw a murky, shifting radiance across the crowded thoroughfare. There was, to my mind, something eerie and ghostlike in the endless procession of faces which flitted across these narrow bars of light--sad faces and glad, haggard and merry. Like all humankind, they flitted from the gloom into the light and so back into the gloom once more.
zaterdag 25 augustus 2012
Lowlands 2012: HOT!
We're rowdy, girls make our judgement cloudy,
But when the sun comes through we're still alcies,
We don't wanna be lowsy, or shameless,
But we're running round like we're brainless
-- Rizzle Kicks, Down with the Trumpets
Ik weet niet hoe het precies zo gebeurde, maar in één week maakten de weersverwachtingen een dramatische verandering door. Eerst werd er koel en wisselvallig weer voorspeld voor het Lowlandsweekend (ik begon me al af te vragen of ik tóch weer aan de regenlaarzen moest...), maar enkele dagen voor het festival waren de vooruitzichten ineens zomers, zinderend heet, zonovergoten en zonder een enkele druppel regen. Niet dat dat me ervan weerhield om een paraplu, een regenjas en twee poncho's in mijn tas te stoppen, want het is en blijft Lowlands, Nederland.
Donderdag
Hoewel de reis eigenlijk old school met de trein zou geschieden (voor mij en 4 anderen, althans), werd er woensdagavond op het laatste moment een auto extra geregeld. Zodoende verzamelde donderdag bijna de hele club op het Raadhuisplein te Castricum om 4 auto's vol te proppen met rugtassen, weekendtassen, koeltassen en in de hoekjes waar nog ruimte was: Lowlandsgangers. De heenreis was een jolige rit in colonne over de snelweg, met verbazingwekkend weinig files. Aan het begin van de middag stonden we dus al in de brandende zon voor de poort. Zo'n drie uur later spoedde ik me met de eerste paar voordringers van de club door de poort, over de brug, door het stof, naar camping 3, alwaar wij neerstreken en wij op de allermooiste plek een heerlijk ruim stuk gras bezetten voor de hele groep.
Nadat de rest was gearriveerd en gesetteld, en er twee partytenten waren gekocht en in elkaar geknutseld, waren we er helemaal klaar voor. Na nóg een keer een uur in de rij (nog 'even' de backpack uit de auto halen), was het tijd voor donderdagavond: Gentlemen's Club. De snorren, stropdassen, overhemden, hoeden, bretels, pijpen, sigaren, monocles, etc. werden uit de tas gevist voor een stijlvol feestje in gentleman-stijl. Gelukkig hebben we de foto's nog.
Vrijdag
Voor alles een eerste keer. In mijn hele Lowlands-geschiedenis had ik tot afgelopen editie nog nooit op vrijdagochtend in de rij gestaan voor de douche. De combinatie van zweet, zonnebrand, aftersun en nog meer zweet had er echter voor gezorgd dat ik me op donderdagavond al zó smerig voelde, dat deze vrijdagochtenddouche onontbeerlijk was. Toen was het tijd voor de eerste show: Rizzle Kicks, een vrolijk rappend Brits duo dat een zomers feestje bouwde in de Bravo. Een hoog laat-je-horen-en-handen-in-de-lucht-gehalte, maar dan op zijn Brits: 'ik zou me vereerd voelen als je Y wilt roepen als ik X roep'. Gentlemen! Ik kan me herinneren dat ik het heel heet vond tijdens de show, maar toen wist ik nog niet wat het woord 'heet' eigenlijk inhield (zie ook: Zondag).
Van Rizzle Kicks naar de Alpha-heuvel om te chillen en met een half oor te luisteren naar Ed Sheeran. Leuk voor de achtergrond, maar als je het me eerlijk vraagt: het Alpha-podium is wat te groot voor een singer-songwriter. Wat ik trouwens vreemd vond, waren al die vrolijke, lachend meezingende meisjes bij het nummer The A Team. Heb je de tekst wel eens gehoord? Hoe is DIT om te lachen? Van daaruit gingen we naar het Lima-gebied en hoorden we Atri N'Assouf op de achtergrond, relaxed vanuit het gras (zoals we dat weekend zoveel meer hoorden vanuit het gras en in de schaduw). Van dat gras naar ander gras: wederom op de Alpha-heuvel, waar Me First And The Gimme Gimmes een matig optreden gaven. Leuk hoor, 'all hits, no fillers!' en 'the next song is a cover', maar na een halfuur heb je het wel gehad met die geintjes en wil je gewoon echte kneiters horen. Waarom wel al die halfslachtige nephits maar geen punkversie van Call Me Maybe? Naast mij vielen drie man in slaap op de heuvel. Nuff said.
Ik weet nu, een ruime week later, niet zo goed meer waarom we niet zijn gebleven tot Bloc Party, maar het eerstvolgende wat we zagen was een stukje Feist, wat niet echt kon boeien. Het leukste was dat op het grote scherm naast het podium 'Free Pussy' te lezen was, vermoedelijk was het woord 'Riot' weggevallen. Na een paar nummers spoedden we ons al naar de Lima voor Movits! Hét leukste feestje van het hele weekend, bleek al snel: Zweedse rap in de mix met swing en jazz, een gouden combi. Tutu tudududu! Een uur show en twee toegiften later... 80's en 90's! Of toch niet, want wat een belabberde dj! Dan maar een biertje bij de tent.
Zaterdag
Er schenen tien Lowlandstickets te winnen te zijn, dus op naar de Alpha voor de Popquiz. Ik kan je vertellen: weinig zo frustrerend als het verzenden-pictogram niet uit het beeldscherm van je telefoon te zien verdwijnen en vervolgens te horen te krijgen dat je géén tien Lowlandstickets hebt gewonnen. BOEHOE! Dan maar een biertje en een schaduwspot opzoeken. Inmiddels was schaduw een zeer schaars goed geworden, maar bij de Avonduren (ik zal niet doen alsof ik hier ook maar íets van heb meegekregen) vonden wij nog een klein lapje. Het kwik was inmiddels aardig opgelopen, en hoewel Het Watergevecht pas later die middag zou losbarsten, werd er al aardig wat in de rondte gespoten.
Nadat we onszelf uit de schaduwzone verwijderden, gingen we niet naar Het Watergevecht, maar naar Willy Moon, old school vetkuif-rock-'n-roller met synths, beats en alles. Ook hier: veel te heet. Dus na een kwartier op naar de camping voor ons eigen watergevecht in het toiletgebouw op camping 3. Daar zagen we wat het watergevecht elders op het terrein met de waterdruk op heel Lowlands had gedaan: het duurde zo'n 10 minuten om een flesje water te vullen. En geloof me, als je 10 minuten naar druppelend water hebt gekeken bij 30+ graden, wil je dat water liever opdrinken dan over iemand anders heen gooien. Kort daarna bleek het echt menens, en zagen we een bekende bijna van de wereld raken door warmte en/of uitdroging. Tijd om weer eens schaduw te pakken en bij te tanken, letterlijk en figuurlijk. Een frisje en iets te eten, en oja: water water water water water.
Dope D.O.D. hebben we maar overgeslagen, evenals alle andere acts die er rond die tijd op het programma stonden. Pas rond Charles Bradley & His Extraordinaires kwamen we weer in actie. Op de achtergrond luisterden we naar een deel van een aangenaam klinkende show, waarna we bij zonsondergang (eindelijk: draaglijke temperaturen!) vertrokken naar The Whitest Boy Alive. Hoewel het ongeveer de zesde keer was dat ik ze zag, was het wederom een heerlijk optreden. Toen hebben we toch maar even gekeken bij Skrillex (oja, wobwobwob, lasers, vlammenwerpers... Zullen we maar weer gaan dan), om vervolgens terug te gaan naar de Lima om Krema Kawa te luisteren (voor de verandering: vanuit het gras). Daarna Russendisko, maar het spannendste dat daar gebeurde was een potje touwtjespringen. Alpha Disco in de Grolsch (?) was beter te doen, maar net als op vrijdag waren de dj's van twijfelachtig niveau. En dus kozen we weer voor biertjes op de camping, tot in de kleine uurtjes...
Zondag
Brak! En dit moest de heetste dag van alle Lowlandsdagen worden, dus er stond ons nog wat te wachten... Te beginnen met C2C, het Franse draaitafelkampioenenkwartet. Het was eigenlijk te heet om in de tent te staan, maar ik meen dat we het toch een ruim halfuur hebben volgehouden. Niet dansen op de beat, maar wapperen met je programmaboekje op de beat. Het is weer eens wat anders.
Na C2C volgde een wandeling langs de marktkraampjes (All Stars voor 20 euro?!) en de platenzaak, en daarna WATER en SCHADUW, de beste vrienden van iedereen die Lowlands 2012 heeft meegemaakt. Als ik nu het programmaboekje bekijk, besef ik me hoeveel ik NIET gezien heb, en hoe jammer dat eigenlijk is, maar met ongeveer 35 graden en een nog hogere gevoelstemperatuur kón het bijna niet anders. Het gebeurt niet vaak dat ik een shirt onder de koude kraan houd voor ik het aantrek, of dat ik een flesje water vul om te drinken en het tussendoor een paar keer over mijn hoofd leeg giet, maar ik maak het dan ook niet vaak zo warm mee... De Lowlandsbeveiligers ook niet, overigens: er is mij verteld dat 70% van de securitymensen tijdens de Lowlands-zondag is uitgevallen. Nuff said.
Tegen de tijd dat het Kyteman Orchestra bijna zou gaan spelen, verzamelden we moed om de Alpha binnen te treden (ik heb horen zeggen dat er die dag ergens in die tent 60 graden is gemeten). Het bleek zeer de moeite waard. Met open mond en tranen in mijn ogen kwam vooral Preaching to the Choir keihard bij me binnen, niet in de laatste plaats omdat ik (net als in 2011) de dag vóór Lowlands een heftige condoleance had bezocht. De intensiteit van het nummer greep me bijna letterlijk bij de strot. Hoe dan ook, het blijft heel bijzonder om de mix van klassieke en allerlei andere muziek live op een festival te zien en horen. Wát een performance. Daarmee was het zeker het bijzonderste en heftigste optreden van het weekend.
Na Kyteman bleven we even hangen om het begin van de Foo Fighters af te wachten. Een show van meer dan twee uur vond ik te lang, maar het begin was zeker de moeite waard. Wát een podiumbeesten, wát een inzet, wát een power... Daarna knalden we door naar de Tïtty Twïster, alwaar we lekker op de bank hebben gehangen en Hardrock Karaoke hebben gekeken. Grappig om te zien hoe weinig de één ervan terecht brengt om zo'n nummer mee te blèren, maar er soms ineens iemand een nummer keihard rockt.
Je zou zeggen, hoe moet je die laatste Lowlands-avond anders afsluiten dan bij Kees van Hondt? Nou, zo zie ik dat inmiddels niet meer. Ten eerste: tijdens deze warmste nacht sinds 1906 was het daar gewoon te héét voor. Ten tweede: is het nou zo'n laf feestje geworden of ligt dat aan mij? Geen picknicktafels, geen kliko's, geen dranghekken, geen vloerplanken en nauwelijks crowdsurfers in de lucht... Jammer, jongens! De charme was er wel een beetje vanaf. Maar los daarvan was het een geweldig weekend. En dan heb ik het nog niet eens gehad over die vermelding van De Bakkerij in de Daily Paradise (pag. 11 onderaan)!
Maandag
De terugreis. Altijd jammer. Maar ook dit was met de auto een stuk beter te pruimen. Rustig aan in de file met de airco aan (die ik overigens wel zie als veroorzaker van mijn verkoudheid) en halverwege ergens een terrasje pakken en een heerlijke burger wegwerken, dat is toch stukken beter dan door de warmte met je tas zeulen en jezelf in een overvolle bus/trein proppen om enkele uren later volledig gesloopt naar huis te moeten sjokken.
Al met al vond ik het een geweldig weekend. Of beter gezegd: een zinderend weekend. Ik heb heel weinig gezien, maar wel heel veel lol gehad... Lowlands is HOT! En het heuglijke nieuws is dat mijn jongste broer(tje) daar inmiddels ook van is overtuigd, dus die gaat waarschijnlijk weer vrolijk mee volgend jaar. Ik zeg: donderdag 15 augustus 2013, camping 3? Tot dan!
But when the sun comes through we're still alcies,
We don't wanna be lowsy, or shameless,
But we're running round like we're brainless
-- Rizzle Kicks, Down with the Trumpets
Ik weet niet hoe het precies zo gebeurde, maar in één week maakten de weersverwachtingen een dramatische verandering door. Eerst werd er koel en wisselvallig weer voorspeld voor het Lowlandsweekend (ik begon me al af te vragen of ik tóch weer aan de regenlaarzen moest...), maar enkele dagen voor het festival waren de vooruitzichten ineens zomers, zinderend heet, zonovergoten en zonder een enkele druppel regen. Niet dat dat me ervan weerhield om een paraplu, een regenjas en twee poncho's in mijn tas te stoppen, want het is en blijft Lowlands, Nederland.
Donderdag
Hoewel de reis eigenlijk old school met de trein zou geschieden (voor mij en 4 anderen, althans), werd er woensdagavond op het laatste moment een auto extra geregeld. Zodoende verzamelde donderdag bijna de hele club op het Raadhuisplein te Castricum om 4 auto's vol te proppen met rugtassen, weekendtassen, koeltassen en in de hoekjes waar nog ruimte was: Lowlandsgangers. De heenreis was een jolige rit in colonne over de snelweg, met verbazingwekkend weinig files. Aan het begin van de middag stonden we dus al in de brandende zon voor de poort. Zo'n drie uur later spoedde ik me met de eerste paar voordringers van de club door de poort, over de brug, door het stof, naar camping 3, alwaar wij neerstreken en wij op de allermooiste plek een heerlijk ruim stuk gras bezetten voor de hele groep.
Nadat de rest was gearriveerd en gesetteld, en er twee partytenten waren gekocht en in elkaar geknutseld, waren we er helemaal klaar voor. Na nóg een keer een uur in de rij (nog 'even' de backpack uit de auto halen), was het tijd voor donderdagavond: Gentlemen's Club. De snorren, stropdassen, overhemden, hoeden, bretels, pijpen, sigaren, monocles, etc. werden uit de tas gevist voor een stijlvol feestje in gentleman-stijl. Gelukkig hebben we de foto's nog.
Vrijdag
Voor alles een eerste keer. In mijn hele Lowlands-geschiedenis had ik tot afgelopen editie nog nooit op vrijdagochtend in de rij gestaan voor de douche. De combinatie van zweet, zonnebrand, aftersun en nog meer zweet had er echter voor gezorgd dat ik me op donderdagavond al zó smerig voelde, dat deze vrijdagochtenddouche onontbeerlijk was. Toen was het tijd voor de eerste show: Rizzle Kicks, een vrolijk rappend Brits duo dat een zomers feestje bouwde in de Bravo. Een hoog laat-je-horen-en-handen-in-de-lucht-gehalte, maar dan op zijn Brits: 'ik zou me vereerd voelen als je Y wilt roepen als ik X roep'. Gentlemen! Ik kan me herinneren dat ik het heel heet vond tijdens de show, maar toen wist ik nog niet wat het woord 'heet' eigenlijk inhield (zie ook: Zondag).
Van Rizzle Kicks naar de Alpha-heuvel om te chillen en met een half oor te luisteren naar Ed Sheeran. Leuk voor de achtergrond, maar als je het me eerlijk vraagt: het Alpha-podium is wat te groot voor een singer-songwriter. Wat ik trouwens vreemd vond, waren al die vrolijke, lachend meezingende meisjes bij het nummer The A Team. Heb je de tekst wel eens gehoord? Hoe is DIT om te lachen? Van daaruit gingen we naar het Lima-gebied en hoorden we Atri N'Assouf op de achtergrond, relaxed vanuit het gras (zoals we dat weekend zoveel meer hoorden vanuit het gras en in de schaduw). Van dat gras naar ander gras: wederom op de Alpha-heuvel, waar Me First And The Gimme Gimmes een matig optreden gaven. Leuk hoor, 'all hits, no fillers!' en 'the next song is a cover', maar na een halfuur heb je het wel gehad met die geintjes en wil je gewoon echte kneiters horen. Waarom wel al die halfslachtige nephits maar geen punkversie van Call Me Maybe? Naast mij vielen drie man in slaap op de heuvel. Nuff said.
Ik weet nu, een ruime week later, niet zo goed meer waarom we niet zijn gebleven tot Bloc Party, maar het eerstvolgende wat we zagen was een stukje Feist, wat niet echt kon boeien. Het leukste was dat op het grote scherm naast het podium 'Free Pussy' te lezen was, vermoedelijk was het woord 'Riot' weggevallen. Na een paar nummers spoedden we ons al naar de Lima voor Movits! Hét leukste feestje van het hele weekend, bleek al snel: Zweedse rap in de mix met swing en jazz, een gouden combi. Tutu tudududu! Een uur show en twee toegiften later... 80's en 90's! Of toch niet, want wat een belabberde dj! Dan maar een biertje bij de tent.
Zaterdag
Er schenen tien Lowlandstickets te winnen te zijn, dus op naar de Alpha voor de Popquiz. Ik kan je vertellen: weinig zo frustrerend als het verzenden-pictogram niet uit het beeldscherm van je telefoon te zien verdwijnen en vervolgens te horen te krijgen dat je géén tien Lowlandstickets hebt gewonnen. BOEHOE! Dan maar een biertje en een schaduwspot opzoeken. Inmiddels was schaduw een zeer schaars goed geworden, maar bij de Avonduren (ik zal niet doen alsof ik hier ook maar íets van heb meegekregen) vonden wij nog een klein lapje. Het kwik was inmiddels aardig opgelopen, en hoewel Het Watergevecht pas later die middag zou losbarsten, werd er al aardig wat in de rondte gespoten.
Nadat we onszelf uit de schaduwzone verwijderden, gingen we niet naar Het Watergevecht, maar naar Willy Moon, old school vetkuif-rock-'n-roller met synths, beats en alles. Ook hier: veel te heet. Dus na een kwartier op naar de camping voor ons eigen watergevecht in het toiletgebouw op camping 3. Daar zagen we wat het watergevecht elders op het terrein met de waterdruk op heel Lowlands had gedaan: het duurde zo'n 10 minuten om een flesje water te vullen. En geloof me, als je 10 minuten naar druppelend water hebt gekeken bij 30+ graden, wil je dat water liever opdrinken dan over iemand anders heen gooien. Kort daarna bleek het echt menens, en zagen we een bekende bijna van de wereld raken door warmte en/of uitdroging. Tijd om weer eens schaduw te pakken en bij te tanken, letterlijk en figuurlijk. Een frisje en iets te eten, en oja: water water water water water.
Dope D.O.D. hebben we maar overgeslagen, evenals alle andere acts die er rond die tijd op het programma stonden. Pas rond Charles Bradley & His Extraordinaires kwamen we weer in actie. Op de achtergrond luisterden we naar een deel van een aangenaam klinkende show, waarna we bij zonsondergang (eindelijk: draaglijke temperaturen!) vertrokken naar The Whitest Boy Alive. Hoewel het ongeveer de zesde keer was dat ik ze zag, was het wederom een heerlijk optreden. Toen hebben we toch maar even gekeken bij Skrillex (oja, wobwobwob, lasers, vlammenwerpers... Zullen we maar weer gaan dan), om vervolgens terug te gaan naar de Lima om Krema Kawa te luisteren (voor de verandering: vanuit het gras). Daarna Russendisko, maar het spannendste dat daar gebeurde was een potje touwtjespringen. Alpha Disco in de Grolsch (?) was beter te doen, maar net als op vrijdag waren de dj's van twijfelachtig niveau. En dus kozen we weer voor biertjes op de camping, tot in de kleine uurtjes...
Zondag
Brak! En dit moest de heetste dag van alle Lowlandsdagen worden, dus er stond ons nog wat te wachten... Te beginnen met C2C, het Franse draaitafelkampioenenkwartet. Het was eigenlijk te heet om in de tent te staan, maar ik meen dat we het toch een ruim halfuur hebben volgehouden. Niet dansen op de beat, maar wapperen met je programmaboekje op de beat. Het is weer eens wat anders.
Na C2C volgde een wandeling langs de marktkraampjes (All Stars voor 20 euro?!) en de platenzaak, en daarna WATER en SCHADUW, de beste vrienden van iedereen die Lowlands 2012 heeft meegemaakt. Als ik nu het programmaboekje bekijk, besef ik me hoeveel ik NIET gezien heb, en hoe jammer dat eigenlijk is, maar met ongeveer 35 graden en een nog hogere gevoelstemperatuur kón het bijna niet anders. Het gebeurt niet vaak dat ik een shirt onder de koude kraan houd voor ik het aantrek, of dat ik een flesje water vul om te drinken en het tussendoor een paar keer over mijn hoofd leeg giet, maar ik maak het dan ook niet vaak zo warm mee... De Lowlandsbeveiligers ook niet, overigens: er is mij verteld dat 70% van de securitymensen tijdens de Lowlands-zondag is uitgevallen. Nuff said.
Tegen de tijd dat het Kyteman Orchestra bijna zou gaan spelen, verzamelden we moed om de Alpha binnen te treden (ik heb horen zeggen dat er die dag ergens in die tent 60 graden is gemeten). Het bleek zeer de moeite waard. Met open mond en tranen in mijn ogen kwam vooral Preaching to the Choir keihard bij me binnen, niet in de laatste plaats omdat ik (net als in 2011) de dag vóór Lowlands een heftige condoleance had bezocht. De intensiteit van het nummer greep me bijna letterlijk bij de strot. Hoe dan ook, het blijft heel bijzonder om de mix van klassieke en allerlei andere muziek live op een festival te zien en horen. Wát een performance. Daarmee was het zeker het bijzonderste en heftigste optreden van het weekend.
Na Kyteman bleven we even hangen om het begin van de Foo Fighters af te wachten. Een show van meer dan twee uur vond ik te lang, maar het begin was zeker de moeite waard. Wát een podiumbeesten, wát een inzet, wát een power... Daarna knalden we door naar de Tïtty Twïster, alwaar we lekker op de bank hebben gehangen en Hardrock Karaoke hebben gekeken. Grappig om te zien hoe weinig de één ervan terecht brengt om zo'n nummer mee te blèren, maar er soms ineens iemand een nummer keihard rockt.
Je zou zeggen, hoe moet je die laatste Lowlands-avond anders afsluiten dan bij Kees van Hondt? Nou, zo zie ik dat inmiddels niet meer. Ten eerste: tijdens deze warmste nacht sinds 1906 was het daar gewoon te héét voor. Ten tweede: is het nou zo'n laf feestje geworden of ligt dat aan mij? Geen picknicktafels, geen kliko's, geen dranghekken, geen vloerplanken en nauwelijks crowdsurfers in de lucht... Jammer, jongens! De charme was er wel een beetje vanaf. Maar los daarvan was het een geweldig weekend. En dan heb ik het nog niet eens gehad over die vermelding van De Bakkerij in de Daily Paradise (pag. 11 onderaan)!
Maandag
De terugreis. Altijd jammer. Maar ook dit was met de auto een stuk beter te pruimen. Rustig aan in de file met de airco aan (die ik overigens wel zie als veroorzaker van mijn verkoudheid) en halverwege ergens een terrasje pakken en een heerlijke burger wegwerken, dat is toch stukken beter dan door de warmte met je tas zeulen en jezelf in een overvolle bus/trein proppen om enkele uren later volledig gesloopt naar huis te moeten sjokken.
Al met al vond ik het een geweldig weekend. Of beter gezegd: een zinderend weekend. Ik heb heel weinig gezien, maar wel heel veel lol gehad... Lowlands is HOT! En het heuglijke nieuws is dat mijn jongste broer(tje) daar inmiddels ook van is overtuigd, dus die gaat waarschijnlijk weer vrolijk mee volgend jaar. Ik zeg: donderdag 15 augustus 2013, camping 3? Tot dan!
Abonneren op:
Posts (Atom)