Backpack?

And if you feel just like a tourist
in the city you were born, it's time to go
And you find your destination
with so many different places to call home
Death Cab For Cutie - You are a tourist

Iemand vroeg mij laatst of ik ook niet zo'n verre, maandenlange reis in Azië wilde maken, zoals iedereen tegenwoordig doet, en keek raar op toen mijn antwoord 'mwah, nee hoor' was.

Waarom zou ik dat moeten willen? Omdat iedereen het doet? Is je opvoeding niet compleet zonder anderhalve maand Thailand? Begrijp me niet verkeerd, ik gun iedereen z'n zonvakantie, z'n culturele experience en z'n opgedane oosterse wijsheden, maar ik heb er zelf gewoon niet zo bijzonder veel behoefte aan.

Natuurlijk wil ik best een keer een mooie verre reis maken, maar van mij hoeft dat niet per se naar Azië te zijn, hoeft daar niet per se een backpack aan te pas te komen en hoeft dat niet per se voor mijn vijfentwintigste. Ik trek graag m'n eigen plan.

Dat klinkt natuurlijk allemaal heel stoer en onafhankelijk, maar toch voelt het niet lekker als iemand mij meewarig aankijkt omdat ik niet in de rij sta voor een retourtje Thailand.

Buitenbeentje

Ik hoor er niet bij. Ik ben dat meisje op het schoolplein dat heel alleen in een hoekje staat zonder vrienden, dat maar wat eenzaam met een bal tegen een muur staat te klooien omdat ze niet mee kan doen aan dat spel dat iedereen speelt.

De reden voor dit kansloze kluizenaarschap is nog nooit zo sneu geweest: ik heb een totaal onhippe Nokia E72 met Symbian. En sinds iedereen Wordfeud speelt hoor je er dan écht niet meer bij.

Zo stond ik afgelopen zondag in De Bakkerij heel alleen aan één kant van de bar klaar om colaatjes uit de koelkast te trekken, koffie te zetten en biertjes te tappen. Maar aan de andere kant van de bar werden zeker vijf mensen totaal opgeslokt door wat er te zien was op het kleine schermpje van hun Android-smartphone.

Jonge mensen hadden het (in de kroeg!) te druk met digitaal Scrabble om bier te bestellen of met de bardame te sjansen... Wie had dat ooit gedacht?

En ik stond me daar maar alleen achter de bar te vervelen op mijn vrije zondagmiddag.

'Heb je gehoord van dat café in Zwolle waar het verboden is om Wordfeud te spelen?', werd mij gevraagd. 'Heb je gehoord van dat café in Castricum waar het vanaf mórgen verboden is om Wordfeud te spelen?', was mijn knorrige antwoord.

Nu weet ik toevallig dat er aanstaande maandag weer een Spelletjesavond is in De Bakkerij. Wie wil er good old-fashioned Scrabble met me spelen? Dan hoor ik er eindelijk weer bij.

IJskoningin

De ijskoningin die ik was, is gesmolten. Mijn oom ging dood en waar ik eerder met droge ogen gedichten voorlas op begrafenissen, brak ik deze keer voor het eerst... Ik stond op het altaar voor een volle kerk, een gedicht in een insteekhoes in mijn trillende handen. Mijn ogen op het papier gericht, want ik durfde met geen mogelijkheid op te kijken en de kist te zien met daarop een bloemenpracht uit de eigen tuin van de man die erin lag.

Ik kon het niet aan om de zakdoekjes te zien, de betraande rode ogen van mijn familieleden, de rode truien van de leden van de reddingsbrigade die hun erelid een laatste eer kwamen bewijzen. Ik durfde niet op te kijken, bleef strak naar de regels tekst kijken en las...


Ik ben een tuinman. niets dan dat,

met aarde en met mest bespat;

ik buig mij neer, ik richt mij op,

ik klem de schoffel en de schop.

Ik wied, ik volg mijn diepste wet

als ik de naakte zaailing zet;

ik richt mij op, ik buig mij neer,

een tuinman ben ik en niets meer.

Ga ik met donker stram naar huis

de pijn spaart schouderblad noch kruis

ik waak nog als ik rusten mag

Mijn land, mijn land; het is kort dag

Delft straks uw spa voor mij de wig

vergeet waar ik geborgen lig.

Voorbij mijn moeite, nood en pijn

moet er een tuin van sterren zijn.

Toen ik het gedicht een dag eerder in handen kreeg, liepen de tranen pas bij de laatste strofe over mijn wangen. Maar in die kerk ging het al na twee strofes mis. Wat was er aan de hand? Ik was niet het meisje dat huilde op momenten als deze. Ik hield het altijd droog op begrafenissen, gaf nog maar iemand een houterig schouderklopje of ongemakkelijke knuffel, en maakte me altijd druk dat mensen zouden denken dat het me misschien wel niets kon schelen.

Maar ik ben de ontkroonde ijskoningin, want halverwege het gedicht brak er iets in mij. Mijn stem sloeg over en ik blokkeerde, slikte de tranen weg. Ik heb verder gelezen, maar de letters drongen niet meer door. Het tweede deel van het gedicht had net zo goed een fragment uit het telefoonboek kunnen zijn, ik zou het niet hebben gemerkt. Ik weet niet hoe ik klonk toen ik verder las. Ik weet niet of ik te snel praatte. Ik heb niet gehoord dat mensen begonnen te huilen. Ik heb ook toen ik de kerk weer in liep niet opgekeken. Ik voelde handen op mijn schouders, maar ik keek niet op om te zien van wie ze waren.

Kukelekuuuuu

Als ik dit schrijf, zit ik op onze nieuwe bank in ons nieuwe huis. De deuren van het balkon staan wijd open en ik hoor tussen de voorbijrijdende auto's door de sproeier die het gazon van de kinderboerderij aan de overkant van een verfrissende douche voorziet. Achter de kinderboerderij kan ik een glimp opvangen van de Castricumse duinen.

Het nieuwe huis is geweldig. Zo donker, grauw en nouja... smoezelig ons oude huisje was, zo licht en luchtig is onze nieuwe bovenwoning-met-balkon-en-dakterras. Daarnaast hoef ik niet meer tien minuten door een straffe tegenwind naar het station te fietsen, maar sla ik om vier over acht de deur achter me dicht om lopend de trein van zeven over acht te halen. Naar de kroeg? Lopend. Naar de supermarkt? Te voet. Naar de duinen? Met de benenwagen.

We zitten overal dichtbij en toch overal ver genoeg vandaan om nergens last van te hebben... Behalve dan van die haan van de kinderboerderij aan de overkant.

Oud verhaal

Het nare van schrijven, naast dat het zo verdomde confronterend is voor mezelf, is dat ik er anderen altijd pijn mee doe. In het echte leven pak ik dingen soms voorzichtig in om de rest van de wereld te beschermen tegen de scherpe randjes, verwoord ik zaken zó dat ze mensen in mijn omgeving geen pijn doen en houd ik sommige dingen gewoon voor me. En het echte leven gaat een groot deel van de tijd gewoon niet zo diep als een geschreven stuk.

Het geschreven stuk, daarentegen, wordt pas interessant als het snijdt, het liefst diep, als het verwarring zaait of een rilling over je rug laat gaan. Als alles koek en ei, rozengeur en maneschijn is, dan is het verhaal soft en slap, dan wil niemand er tijd aan besteden.

Ik vond vanmiddag een oud verhaal. Het is kil, het is bitter en heel venijnig. Het verhaal is doordrenkt van wanhoop, onbegrip en verdriet. Ik heb het meer dan een jaar geleden geschreven in de trein, waarschijnlijk met bloeddoorlopen ogen van het huilen, al weet ik dat niet meer zeker. En ik vond het vanmiddag toevallig terug, ergens in een vergeten hoekje van mijn mailbox.

En eigenlijk wil ik het hier neerzetten. Maar dat gaat mensen kwetsen. Dat gaat stof doen opwaaien. Stof dat ik liever in een hoekje veeg of helemaal definitief wegspoel. Jammer dat het zo'n mooi verhaal is.

Ja, écht alles.

En om de stelling te bewijzen dat in mijn leven alles altijd goed komt, ook al lijkt het zo fout te gaan: de langstudeerdersboete wordt een jaar uitgesteld! Is die SGP toch nog ergens goed voor...

Ik doe nog altijd mijn uiterste best om deze zomer klaar te zijn (eerlijk is eerlijk, ik vind het inmiddels ook wel tijd worden), maar ik heb ondervonden dat er altijd hobbels in de weg zitten (zoals tegenslagen, verkeerde inschattingen, afwezigheid van mijn begeleider) en 2.500 woorden per week produceren, naast een 32-urige werkweek en exclusief redigeerwerk, gewoon héél erg ambitieus is. Zeker als er tussen de bedrijven door ook nog verhuisd moet worden.

Dus wellicht wordt het een paar maanden later. En dat is nu oké, zonder drieduizend euro van meneer Halbe Zijlstra aan mijn broek te krijgen. Ja, echt alles komt goed.

Alles komt goed

Nu ik zo ongeveer 30% van mijn scriptie op papier heb staan, mag ik weer heel even aan iets anders denken. Ik durf nog even niet stil te staan bij hoeveel van die dertig procent bloed, zweet en tranen ik straks weer zal moeten schrappen als het arendsoog van mijn scriptiebeleleider mijn woorden, mijn zinnen en mijn alinea's van onder tot boven met de uiterste nauwkeurigheid heeft nagekeken. Niet aan denken.

Niet aan denken en er gewoon maar van uit gaan dat het allemaal wel goed komt zoals alles in mijn leven uiteindelijk altijd wel goed komt. Een zondagskind ben ik dan wel niet letterlijk, maar des te meer in spreekwoordelijke zin. Alles komt bij mij altijd goed. Zelfs als het zo hard fout lijkt te gaan. En toch maakt dat me ook bang. Zo las ik ooit eens op mijn favoriete website, PostSecret, het volgende geheim:

Ik had dit kunnen schrijven. Dit geheim is het mijne. Deze angst is de mijne. Waar zal het fout gaan? Wanneer ga ik onderuit en hoe hard zal ik vallen?

De tijd zal het leren. Vooralsnog gaat het echter allemaal geweldig, want het nieuwe huis is gezocht en gevonden. Als alles gaat zoals het moet gaan, tekenen we volgende maand. Dan gaan we weer verkassen, naar een leuke bovenwoning vlak bij het station en vlak bij de duinen. En zo komt alles goed.

Verhuisbericht 2.0

Welnu: nog voordat je goed en wel gesetteld bent, krijg je alweer te horen dat je je biezen mag pakken. Ironisch genoeg las ik de mail met de boodschap 'het huis dat jullie huren is verkocht, dus maak binnen een half jaar dat je wegkomt' nét toen ik thuiskwam met een stapel bierkratten voor de housewarming.

Blijkbaar maken een likje verf op de muren, een paar flessen bleek door badkamer/keuken en een knus allegaartje aan meubels zo'n groot verschil dat je je uitgewoonde appartement ineens wél kunt verkopen voor een bedrag dat ik er zelf niet voor zou willen neerleggen.

Maar goed. Zo gaan die dingen dus.

Als mijn sporadische lezers ergens een huisje/appartement/bovenwoning in Castricum (of omgeving, excl. Limmen) weten, dan hoor ik het natuurlijk bijzonder graag! 1 juli moeten we de boel hier weer leeg hebben... en terug naar het (bijna) lege nest? Nee, bedankt.

Op een bierviltje

Zo knap, dat iemand anders meteen begint met schrijven, op een bierviltje bij gebrek aan ander papier, en het aan iedereen laat lezen, en krast en streept waar nodig, zonder zich druk te maken om het verloop van het verhaal, de aanleiding, het vervolg, of wat iedereen ervan zal denken.

Ik heb dat niet. Ik staar voor me uit, type af en toe wat, houd delete en backspace dan maar weer eens ingedrukt en uiteindelijk produceer ik gewoon niets.

Misschien dat ik dat ook maar gewoon eens moet doen: in het midden beginnen, de eindeloze beschrijvingen de deur uit en gewoon midden in een dialoog, midden in een verhaal de draad oppakken en maar zien waar die naartoe leidt.

Just a thought

Is het niet vreemd dat je me in het winkelcentrum stoïcijns voorbij loopt, misschien wel zonder me te herkennen, maar je toch mijn vriend wilt zijn op Facebook? Natuurlijk drink ik niet met elke Facebook-vriend wekelijks een biertje, maar als er niet eens hallo wordt gezegd... Ik accepteer geen friend request van iemand voor wie ik niet eens mijn hand opsteek in de supermarkt.

Verhuisbericht

Mijn kamer is mijn kamer niet meer.

Ook al kon ik me voorstellen hoe het zou zijn om mijn eigen kamer te verlaten, mijn bureau leeg te halen dat in de loop der jaren zo verzadigd was met oude rommel dat ik geen flauw idee had wat voor nieuwe levensvormen zich in achterin de laatjes en kastjes hadden ontwikkeld. Mijn oude kamer is nu bijna leeg; komende week haal ik de laatste spullen op.

Mijn huis is mijn huis niet meer.

Het ouderlijk huis heb ik verlaten. En ergens voelt het alsof ik verstoten ben, in plaats van uit eigen wil vertrokken. De vreemde ruzies bij de verhuizing geven me het gevoel nooit meer echt terug te kunnen gaan, alsof er iets gebroken is dat nooit meer gelijmd kan worden. Ik weet niet wat ik heb misdaan en ik kan het niet goedmaken.

Dat steekt. Het zorgt voor onrustige slaap, vreemde dromen over stoffige zolders vol oude koffers met mysterieuze familiegeheimen, plotselinge flarden van herinneringen aan dingen die nooit meer terugkomen.

---

Maar laat ik één ding heel erg duidelijk maken: samenwonen is heerlijk. Het nieuwe huis voelt na een ruime week al echt als thuis. Geen twijfel over mogelijk.