Hakken?

Ik werd een tijdje geleden in Paradiso, bij een artieste naar wie ik al jaren naar luister, ineens geconfronteerd met het massahysterie van de rest van het publiek. Diep in mij borrelde er iets van zowel verbazing (sinds wanneer was deze muziek zo populair?), als irritatie. Want ik kwam om Regina Spektor te horen zingen, niet die vervelende metroseksueel die achter me stond. Het geluid stond helaas niet hard genoeg om zijn luidkeels gekweel te overstemmen.

Met Regina Spektor zélf was ik wel geheel in mijn nopjes. Ze deed ontzettend schattig, al kon ik haar niet zo goed zien omdat ze verstopt zat achter een grote vleugel. Toen ze eenmaal opstond, sprak ze de zaal toe. Ze was haar schoenen kwijtgeraakt in Schotland, en nu zat er niks anders op dan optreden op hakken, ook al haatte ze hakken.

Toen was ik helemaal verkocht. Want ik, één meter en tweeëntachtig centimeter hoog, heb ook een bloedhekel aan hakken. En ik vind het fijn dat iemand die ik bewonder, die wel altijd gekenmerkt wordt door lieve jurkjes en rode lippen, dezelfde mening heeft als ik. Er staat bij mij één paar laarzen in de kast met misschien 3 à 4 centimeter eronder. Maar als ik ze aandoe, ben ik langer dan mijn vriendje. Ik kan er niet lang op staan. Ik kan er niet op naar mijn werk lopen. Dus ik doe ze nooit aan. Het is de Miskoop van de Eeuw, waar ik ben ingetuind in een winkel vol prachtschoenen, door een glibberige verkoper die niet weet hoe het is om als vrouw 182+3,5 cm lang te zijn. Anders had hij ze me nooit aangesmeerd.

Daarom wil ik graag Regina Spektor bedanken voor het bevestigen van iets wat ik eigenlijk niet toe durfde te geven: hakken zijn stom. En alleen al daarom wilde ik die hysterische zaal en die meezingende metroseksueel best voor lief nemen.