Napret/voorpret

Bestaat er betere voorpret dan een goeie portie napret van de vorige keer? Ik dacht het niet! En daarom heb ik het verslag van Lowlands 2008 weer even uit de diepten van mijn archieven opgevist. Laat het festivalgevoel maar komen!

... But the Lowlands have no sympathy
For the laws of nature's ways
And so the scene was set for love
And the blending of their days
Lucky Fonz III - The Lowlands

DONDERDAG
De donderdag was als vanouds natuurlijk de sleepdag: hele zware pleuriszooi naar station Castricum, trein in, trein uit op Centraal, nog eens trein in en trein uit op Lelystad, bus in, bus uit in Biddinghuizen, met hele zware pleuriszooi de rij in en na uren wachten eindelijk het terrein op.
In tegenstelling tot voorgaande jaren stond onze oude vertrouwde camping 3 reeds vol bij aankomst, dus zochten we onze toevlucht op camping 2. Conclusie: camping 2 ligt te dicht bij het Duracell Powerhouse, waar alle doorgesnoven malloten tot ’s ochtends vroeg staan te kni-kna-knallen op veel te harde beats. Zo ook onze Haarlemmer buren, die steevast ’s ochtends hun babyroze stereootje op de proef stelden met een flinke dosis snoeiharde en oerlelijke hardcore. De eerste nacht heb ik zo’n halfuurtje geslapen. Volgend jaar toch maar weer camping 3?

VRIJDAG
De buitengewoon zonnige vrijdag begon rustig, met een portie Tom Baxter in de Lima. Mijn verwachtingen waren hoog opgevoerd door de vergelijking met Jeff Buckley in het programmaboekje, en ik was positief verrast dat deze vergelijkingen niet eens zo heel erg onterecht waren. Tom Baxter leverde een lekkere portie rustige gitaarliedjes op de zonnige vrijdagmiddag. Toch was de mood niet geheel naar wegdroommuziek, dus werd er een wandeling uitgezet naar de Alpha. Daar stonden namelijk The Presidents of the United States of America . Dit was een bijzonder goed optreden, met als hoogtepunt natuurlijk de klassieker Peaches.
Een paar uur later stonden we in de Bravo te springen bij Hot Chip, die als verrassende afsluiter een cover speelden van Sinead O’Connor. Alsof we nog niet genoeg door übernerds gefabriceerde elektronische muziek hadden gehoord maakten we daarna een uitstapje naar X-Ray, een kleine loods waar vijf Zweden onder de naam Slågsmalsklubben een boel piepjes en bliepjes ten gehore brachten, met als gevolg een dampende, feestende massa mensen in een veel te kleine loods. Na dit inspannende knalfeest was ik nog van plan mee te gaan naar Infadels, maar wegens totaal gebrek aan energie besloot ik ‘even’ te gaan uitrusten bij de tent. Ik stortte in coma en werd om half drie ’s nachts weer wakker, totaal verdwaasd, en meteen daarna ben ik weer terug in slaap gevallen.

ZATERDAG
Na een goede nachtrust maakten we zaterdagmiddag een tripje naar de Alpha, waar verschillende Nederlandse artiesten bekende Nederpophits speelden van andere Nederlandse artiesten. Met als hoogtepunten Jeroen van Koningsbrugge met Sinds Een Dag of Twee en Lucky Fonz III met De Vlieger en bijzonder laag dieptepunt No Limit in Aux Raus-stijl.
Daarna maakten we een omzwerving langs de (erg zelfingenomen) band GEM in de India, waar we snel uitgekeken waren, en we gingen door naar De Jeugd van Tegenwoordig, die een totaal overstroomde Bravo entertainden. Hun kreet “Lowlands! Waar is de liefde?” werd steevast beantwoord door een tent vol handen die hartjes vormden. Erg indrukwekkend, erg vet, erg grappig. Na DJVT vertrokken we met een groepje richting Los Campesinos! in de Charlie, vrolijke springpop à la Architecture in Helsinki. Een bijzondere ervaring, want iedereen voelde aan dat deze jeugdige band op dit kleine podium het nog wel eens helemaal zou kunnen gaan maken.
Na een bordje kip tandoori was het tijd om ons naar de X-Ray te haasten, waar we ruim op tijd waren voor Le Le, een project van P. Fabergé (die we natuurlijk kennen van DJVT). Het werd compleet gekkenhuis: de loods liep voller dan vol, The Opposites kwamen langs, evenals Willie Wartaal, en Vjèze Fur ging crowdsurfen. Le Le was vanaf de eerste seconde geweldig (die attitude!) en de X-Ray barstte bijna uit z’n voegen van het knalfeest dat volgde. Na Le Le was ik compleet uitgeput en wilden we even rustig een filmpje gaan kijken. Helaas was de Echo vol, dus zijn we (wederom idioot vroeg voor Lowlandsbegrippen) de tent ingedoken.

ZONDAG
Soms moet je niet moeilijk doen over een biertje bij je ontbijt. En daarna een paar glaasjes van de achterlijk lekkere (dit weekend uitgevonden) mix van appelsap en malibu. En zo gebeurde het dat ik zondagochtend lichtelijk beschonken het terrein betrad op weg naar Lucky Fonz III in de India. Voordat zijn optreden begon, sneakte hij even het podium op om wat dingen te fixen, en ik moet zeggen: het was een vreemde gewaarwording door een Lowlandsartiest te worden herkend en begroet vanaf het India-podium. De show die even later volgde was zoals gewoonlijk grappig en leuk. Mijn met All my Days meefluitende hoofd schijnt, zo heb ik gehoord, zelfs nog even de landelijke televisie te hebben gehaald, dus ik heb mijn half a second of fame ook weer gehad.
Hit Me TV, een paar uur later in diezelfde India als Lucky Fonz, was ook bijzonder goed. Vooral het krachtige stemgeluid van de zanger maakte indruk. Toen was het zomaar alweer halverwege de middag. We zijn even naar Police in Dub wezen luisteren, en daarna gingen we nog even langs Jamie Lidell, maar die kon niet erg boeien. Even later kon ik weer terug naar India, waar het veelbelovende MGMT met hun psychedelische mix het publiek in vervoering bracht. Je zou je haast in de sixties wanen.
Toch was de vervoering voor mij niet intens genoeg: ik wilde naar Elbow! En dat bleek een bijzonder goede beslissing: vlak nadat ik de Grolsch-tent had betreden barstte er een fikse onweersbui los die het Lowlandsterrein in zo’n drie kwartier tot modderpoel veranderde. De hele weersomslag paste prima bij de intense (en intens mooie) show van Elbow. Het ene moment kippenvel van al het gevoel dat er in de sobere liedjes werd gelegd, het andere moment de handen in de lucht voor wat krachtigere, hardere nummers als Grounds for Divorce. Ik was na de show van Elbow zo tot rust gekomen dat ik het knalfeest bij Simian Mobile Disco heb afgeslagen. De regen was ook nog bij lange na niet op (het bleef tot maandagochtend regenen), dus na een wandeling langs Sigur Rós, die ik achteraf misschien wel wat beter had willen zien, ben ik maar weer gaan slapen.

En wat hebben we hiervan geleerd?
Dat ik dit jaar tien keer harder uit mijn dak moet gaan om de sufheidsschade van vorig jaar in te halen. De wodka is al ingepakt en mijn energieniveau is dit keer helemaal op peil! LLow Sweet Home, ik kijk ernaar uit!