En oja! Dan ook, bijna drie weken na dato, nog het verslag van het legendarische Lowlands 2009, inclusief mijn debuut als artiest!
DONDERDAG
Mijn moeder had me eigenlijk liever pas op vrijdag zien vertrekken, maar zo werkt dat nu eenmaal niet met Lowlands. Dat weet iedereen behalve zij. En zo vertrokken we ondanks het weeralarm tóch al op de donderdag naar Biddinghuizen. Van enig noodweer was overdag nog bar weinig te merken. Ik zeulde bij een temperatuur van rond de dertig graden Celsius mijn weekendtas en koeltas met bevroren pakken sap mee in trein en bus, en zag mezelf op een bepaald moment zelfs genoodzaakt mijn paraplu als parasol te gebruiken om te voorkomen dat de brandende zon mijn schouders zou verschroeien.
Ik had wel last van enige stress, want zoals u wellicht weet had ik voor mezelf een kaartje gewonnen, dat ik nog niet als pdf'je in mijn postvak had ontvangen op het moment dat ik de deur uitging. Na enkele telefoontjes met ene Willem werd duidelijk dat ik naar de Lowlands Receptie bij de backstage-ingang moest om daar mijn bandje te halen. En daarna? Gewoon in de rij voor de hoofdingang, waar ik een heuse bezienswaardigheid was omdat ik als enige aldaar het oranje-witte bandje al om mijn pols had. Men begreep er niets van: "En dan moet je nu gewoon in de rij staan?!"
Het noodweer bleef uit tot aan het begin van de avond. En toen het losbarstte, vroeg men zich al snel af: wát nou weeralarm? Beetje onweer, beetje regen, mooie regenboog en zeker geen windstoten van 110 kilometer per uur. Na het noodweer zijn we even wezen kijken bij de op dat moment al enigszins uitgebluste forumparty bij camp Weber. Om nog even de 24 uurstent in te duiken, en vervolgens maar echt te gaan slapen.
VRIJDAG
Heb je ooit zó een rij gezien voor de ingang van het festivalterrein? Nou, ik niet. De rij begon bij de uitgang van camping 3. Het optreden van Roosbeef, waar we nog iets van hadden willen meepikken, konden we dus wel op onze buik schrijven. Dan maar na La Roux in de India, alwaar ik voor het eerst óóit mijn oordoppen uitdeed omdat ze weinig goeds deden voor het geluid. Toch ging ook zonder oordoppen het dak er niet echt af, dus gingen we op pad naar de Alphahelling, waar we in het zonnetje luisterden naar de show van Paolo Nutini.
Daarna richting de Lima, voor een klein stukje Kumpania Algazarra. Dat was leuk, maar vooral veel van hetzelfde, dus door naar de Klaxons in de Bravo. En even eten, supergoeie Indiase curry, en door naar Lily Allen. Die het wel verbazingwekkend goed deed, daar in de Alpha. Ze bewees even het tegendeel van alles wat ik heb gehoord over dat ze het live niet zo goed doet: zuiver zingend, niet-struikelend op griezelig hoge stiletto's met cocktail en peuk in de hand. Met als klappend hoogtepunt natuurlijk de duizenden middelvingers in de lucht tijdens 'Fuck You'.
Door naar Dizzee Rascal, in shirt met z'n eigen hoofd erop, die ik zo in het echt eigenlijk veel leuker vond dan op cd. Toch ging ik (net vóór het knalfeest losbarstte, zo hoorde ik achteraf) de Bravo-tent uit richting m'n eigen tent, want stiekem maakte ik me al een klein beetje druk om m'n Lowlandsdebuut dat op de zondag zou plaatsvinden. Daarom bekeek ik mijn geschreven werk eens en las ik het aan mezelf voor op m'n voicerecorder. En daar besefte ik me: het stuk dat ik op woensdagavond had getypt en geprint zou het écht niet gaan doen in de Magneetbar.
Daarna (waarom heb ik Selah Sue of Clark ook alweer gemist?) knalluuuuh bij 2 Many DJ's, eerst nog met in het achterhoofd dat we daarna naar The Prodigy of Rusko zouden gaan. Maar het bleek al snel zo'n feest in de Bravo dat we daar gewoon gebleven zijn, op een enkel uitstapje naar de cocktailbar na. Daverend hoogtepunt waren de laatste minuten, waar The Prodigy overging in Nirvana's 'Nevermind' en waarbij het minutenlang (of zo voelde het in ieder geval) wit papier sneeuwde. Helaas helaas waren toen Tiga en Joost van Bellen omgedraaid, waardoor we eerst kostbare energie hebben verspild en daarna geen fut meer hadden voor Tiga. De tent bij Brüno zat vol, dus: biertje bij de tent en slapen!
ZATERDAG
Langzaam drong het tot me door dat ik toch echt over een nieuw onderwerp moest gaan schrijven, en dat een extra toegevoegde alinea over dat onderwerp in mijn reeds geschreven blog het toch echt niet zou gaan worden. Maar hoe heerlijk is het om verplichtingen uit te stellen, en hoeveel makkelijker gaat dat nog op een festival als Lowlands? Je snapt het. Te lui voor tai chi, te lui voor Nina Kinert. Het luchtbed ligt zo lekker, we zitten zo fijn in de zon op de camping. Te laat op het terrein zelfs om Lowlands Zingt nog mee te krijgen...
Dan maar via 0ne Trick Pony (ofwel: slap Regina Spektor-aftreksel) naar Reverend & The Makers. Alwaar we bést wel weer terug in slaap vielen. Tijd voor een rondje terreinslenteren! Pas bij Moderat doken we weer een van de festivaltenten in. En dat was vet. Tijdens Moderat maakten we echter alwéér een vroege exit, ditmaal voor The Aggrolites in de India. En dat was wel wat op die warme zaterdagmiddag!
Daarna een uitstapje naar de o-zo-mysterieuze surpriseact: Them Crooked Vultures. Ik heb het nog nooit zo druk gezien in de Grolsch-tent. Het was goed, maar echt een band die je even van te voren wilt luisteren. Niemand kende ook maar één nummer, en al snel begon alles op elkaar te lijken. Stukje Them Crooked Vultures meegepikt, en daarna een stukje Mad Manoush wezen kijken in de Lima. Die hadden het echter ook prima gedaan zónder het gegrunt erdoorheen. Beter misschien zelfs. Dus tijd voor foooood, lekkere Thaise curry. En door naar Vitalic, met mooie beelden op gave schermen.
Na Vitalic werd het koud, dus trui halen bij de tent. Maar wat hoorde ik? Over het hele terrein galmde ineens de stem van Jack Peñate vanuit de kleine Charlie. Oeps, was een optreden vergeten? Maar ik kon toch nog meeluisteren en zingen op camping 3, lopend naar de Bravo voor, spannend!, Fever Ray. We kwamen nét op tijd aan voor de eerste laserlichten. Op het podium was het donker, op het zwakke licht van enkele schemerlampen na, en we konden niet zien wat er precies gebeurde, behalve dat er iemand met een wel héle hoge hoed stond. De show was mágisch! En daarna? Beetje hangen, beetje snacken, beetje I-F gekeken en.. ingestort. Slapen!
ZONDAG
Mijn grote dag! 's Ochtends na het ontbijt werd ik weggejaagd door mijn vrienden die ineens vonden dat ik me als arrogante diva gedroeg, dus zag ik mezelf genoodzaakt het terrein te verlaten.. om bij de Lowlands Receptie een heus artiestenbandje te scoren, en vervolgens via de backstageingang naar binnen te mogen. Yeah baby! Het donkergroene bandje om mijn pols was een heus all areas artiestenbandje, ofwel hetzelfde bandje dat de mannen van Arctic Monkeys, The Whitest Boy Alive en Snoop Dogg ook om hun pols hadden, die dag.
Toen het groene bandje eenmaal om mijn pols zat, begon ik de ernst van de zaak toch wel in te zien: er moest vóór vieren iets goeds op papier staan, anders zou ik afgaan voor een x-aantal mensen, inclusief een groep vrienden, mijn broertje en consorten, de andere bloggers, de blogwedstrijdorganisatoren en Leon Verdonschot. Dus ik zat ijverig te pennen voor mijn tentje, in mijn rechterhand een rollerpen, in mijn linkerhand een wodka-jus en een vanillesigaret om mijn kalmte te bewaren. Ik krabbelde met voor mijn doen ongekende hanenpoten een verhaaltje op een kladblok, dat ik aan een paar mensen liet lezen om de kwaliteit te meten. Op de Alphaheuvel maakte ik het verhaal af, tijdens Collie Buddz, op de achterkant van mijn uitgeprinte blokkenschema. De regels liepen scheef omdat ik geen lijntjes had om me te leiden. Maar het stond er, een mooi verhaal van precies één A4'tje. Met nog enkele uren te gaan kon ik (redelijk) gerust ademhalen.
Stukje van De Staat meegepikt, die om duistere reden Bas Bron hadden ingeschakeld tijdens 'The Fantastic Journey of the Underground Man'. En daarna begon een lichte paniek zich langzaam meester van mij te maken. Op weg naar de Magneetbar. AAAAARGH! Een securitymeneer bij de Magneetbar-backstage area keek mij wat achterdochtig aan, maar liet me toch door. Aldaar zag ik nog enkele onzekere mensen ronddwalen: de andere bloggers. Minstens even zenuwachtig als ik, misschien nog wel erger. Vier van de vijf winnaars zouden gaan voordragen, voor één iemand was de podiumvrees toch iets te heftig.
Na een oefening met de microfoon was het zover: de Magneetbar was (niet helemaal) volgestroomd en wij betraden het podium na Leon Verdonschot. Van de vier voorlezers was ik de laatste, en hoewel ik daar eigenlijk helemaal zo blij niet mee was, was ik tegen de tijd dat ik op moest al bést gewend aan het podium, en was het allemaal niet zo erg meer. Behalve dat ik mijn geschreven blog, over de bamboetakken waarmee op het hele terrein gezwaaid werd, niet zo goed meer kon lezen door de schuine regels, de schaduwen op mijn gekreukelde papier en het de zwarte blokken op m'n blokkenschema die doordrukten op de achterzijde. Maar toch, applaus en gejuich om een toegift: "nog een blogje, nog een blogje!" (dat dat gejuich bij m'n eigen vrienden vandaan kwam vergeten we maar even). En toen was het alweer voorbij, mijn voordracht op de planken van de Magneetbar. Adrenaline!
Ik gaf Leon Verdonschot netjes een hand, sprintte terug het terrein op om de complimenten van mijn vrienden in ontvangst te nemen, BIERRRRR te halen (ik had het nodig) en naar Snoop Dogg te gaan. Daar was het drukker dan ik ooit heb meegemaakt, maar zeker wel stoer. Toch een vroege exit gemaakt om files te vermijden: naar The Whitest Boy Alive! Daar was het zowaar nog heter dan in Trouw in april, en dat zonder gratis uitgedeeld water. Daarna fooood, en Tommy Sparks. Maar Tommy Sparks vond vooral zichzelf heel interessant, wij hem wat minder.
Dus ik ben even een wandelingetje backstage gaan maken. Je hébt privileges, dan moet je er ook gebruik van maken. Wat rondgekeken, op de heuvel áchter de Alpha gelopen, bij Bloc Party het terrein weer op, en dat was het eigenlijk al. Want ik liep daar alleen, had geen idee waar de place to be was, het artiestencafé en dergelijke. Tja, ik had nog gratis zwaardvis kunnen eten en bier uit glas kunnen drinken in de Press/Guest-tent, maar wat is daar nu aan in je eentje? Dus geen handtekeningen van Arctic Monkeys, geen joint gerookt met Snoop en niet op de foto met The Whitest Boy Alive. Helaasch.
Toen terug naar de camping, bier drinken voor de tent en de wodka opmaken. Onze campinggenoot met vreetkick treiteren met gezwijmel over al het lekkere eten op het terrein. En daarna Kees van Hondt! Alles ging de lucht in: opblaaskrokodillen, -haaien en -honden, luchtbedden, prullenbakken, ballonnen, wc-rollen, bamboe, bamboe en nog eens bamboe, en na vijf minuten werden de eerste picknicktafels, dranghekken en kliko's al naar binnen getild. Het regende bier, er leken meer mensen op handen gedragen te worden dan dat er nog op de grond stonden. Kortom: het was totále gekte. Zelfs onze lokale superheld Trashman ging crowdsurfen! Na een halfuurtje kreeg de security echter grip op de zaak en werd het geheel iets braver. Wij haalden een patatje, namen nog een kijkje bij Benga en Huoratron, maar de energie was toch een beetje op. Tijd om te slapen, einde Lowlands 2009.
THE END
Het festival leek dit jaar sneller voorbij dan ooit. Het artiestenbandje heeft nog een week om mijn pols geprijkt, het gewone stoffen bandje zit daar nog steeds. Want ik kan nog niet echt afstand nemen. Ik mis Lowlands. Ik mis het festivalseizoen. Was het maar vast weer augustus. <3
