Verhuisd!

Deze website is verhuisd! Maar hij is nog steeds bereikbaar via www.tessavandenbrink.nl. Tot daar!

Sneeuw!

Ik geef het toe: ik ben een sneeuwmens. Soms ben ik geneigd anders te geloven omdat ik tegenwoordig naast sneeuwmens ook forens ben en iedere week uren in de trein en de tram doorbreng. Dat gegeven is niet erg compatibel met dit winterse weer. Vanavond fietste ik echter bij mijn ouders vandaan en vroeg ik mij af: waarom heb ik vandaag niet als een achtjarige in de sneeuw gespeeld?!

Ter compensatie voor niet-gebouwde iglo's en niet-gegooide sneeuwballen crosste ik (zoals dat hoort) extra fanatiek door het barre landschap. Goed ingepakt met onder andere twee broeken, een dikke winterjas, wollen sokken, snowboots, een zelfgebreide sjaal en een trui waarvan ik wenste dat ik hem zelf kon breien, ragde ik mijn fiets als een verschrikkelijke sneeuwvrouw door de hoge sneeuwduinen en voelde ik me toch nog heel even een achtjarige.

Ik ben zelfs een stuk omgereden, omdat ik vanuit mijn ooghoeken meende te zien dat er voor de Bakkerij een sneeuwballengevecht plaatsvond (helaas had ik het mis). En nog een extra rondje om, om de uitgestrekte vlakte met maagdelijke sneeuw op de Brink even te testen. Heerlijk.

Wat ik dus gewoon even wil zeggen: ik hou van sneeuw. En als je me morgen hoort mopperen over die rotzooi en al dat gedoe op het spoor, dan meen ik dat niet echt.

Opruiming!

In het kader van een op handen zijnde verhuizing heb ik besloten om een deel van mijn vrije tijd de komende weken te besteden aan 'wegdoen wat weg moet'. Te beginnen met mijn garderobe. Wat is dat toch? Je neemt je voor om met brute daadkracht je kledingcollectie te filteren van miskopen en ouwe vodden, maar als je eenmaal bezig bent met sorteren, wil je van vrijwel geen enkel stuk afscheid nemen. 

Zo zijn er de bandshirts... Wanneer heb je mij voor het laatst in mijn Bloc Party-, The Killers- of The Veils-shirt gezien? Nuff said. Die shirts zijn sowieso niet voor mij gemaakt, maar ik heb me meerdere keren tot miskopen laten verleiden. En als ik die zelden-gedragen shirts nu weg wil doen, voelt het als verraad aan goede bands en afscheid van mooie herinneringen.

Zo zijn er de dingen die ik niet meer pas... En hoewel ik me nu al vier maanden zeker twee keer per week sta uit te sloven in de sportschool, ik een flinke vetrol kwijt ben en ik twintig minuten probleemloos op een flink tempo kan hardlopen (voor het eerst in mijn leven!), pas ik ze nog steeds niet. Dat geldt ook voor die spijkerbroek die in theorie precies mijn maat is, maar die mij in de praktijk in een rollade verandert. Ik snap er niets van, maar ben toch geneigd de broek in de kast te laten hangen voor als ik hem over nóg vier maanden ineens wél pas.

Zo zijn er de miskopen... Ik weet oprecht niet wat me ooit bezielde toen ik een lila shirtje of een lichtgroene bolero kocht. Manipulatieve verkoopster? Tijdelijke ontoerekeningsvatbaarheid? Oké, dit is niet een categorie waarvan ik moeilijk afscheid kan nemen. De groeten, lelijke troep! Hopelijk worden jullie in een volgend leven meer gewaardeerd.

Zo zijn er de jaren met dankbaarheid gedragen spullen, die ik op den duur toch een beetje zat ben geworden... Maar niet zó zat dat ik er ineens vanaf wil. Ik heb ze toch met plezier gedragen? En wat als ik ineens een nieuwe broek heb waar dat éne shirtje zo geweldig op zou staan, en dat ik dan dat shirtje heb gedumpt?! Kortom: first world problems.

Toch heb ik een aardige stapel samengesteld met spullen waar ik afscheid van ga nemen. Opgeruimd huis, opgeruimd hoofd, zogezegd. Toch hoop ik de bandshirts, waarvan het afscheid me het zwaarst valt, nog aan iemand te slijten. Iemand?

Just a thought: teer kinderzieltje

Natuurlijk lijkt het me niet aan te raden om overemotionele pubers al te veel te laten lezen over de beste manieren om zelfmoord te plegen of aan automutilatie te doen, maar ik denk dat het idee 'the world is not a wish-granting factory' uit The Fault in Our Stars best wel eens een leerzaam en nuttig zou kunnen zijn voor het gemiddelde kind. Of zelfs voor iedereen tussen de 12 en de 120.

Een boek als The Fault in Our Stars had mij misschien een klein beetje kunnen leren hoe ik moest dealen met ziekte en narigheid toen ik die realiteit nu zo'n zeven jaar geleden op mijn bord kreeg. Je moet toch ooit van je tere kinderzieltje af, of niet soms?

Bij The Daily Mail vinden ze van niet...

Voornemens

 

2012 was een goed jaar, dus goede voornemens lijken me niet zo zinvol. Doorgaan op het pad dat ik volg, dat wil ik vooral.

Nouja, misschien toch één goed voornemen dan... meer doen met deze website. Ik denk erover na.