Mijn kamer is mijn kamer niet meer.
Ook al kon ik me voorstellen hoe het zou zijn om mijn eigen kamer te verlaten, mijn bureau leeg te halen dat in de loop der jaren zo verzadigd was met oude rommel dat ik geen flauw idee had wat voor nieuwe levensvormen zich in achterin de laatjes en kastjes hadden ontwikkeld. Mijn oude kamer is nu bijna leeg; komende week haal ik de laatste spullen op.
Mijn huis is mijn huis niet meer.
Het ouderlijk huis heb ik verlaten. En ergens voelt het alsof ik verstoten ben, in plaats van uit eigen wil vertrokken. De vreemde ruzies bij de verhuizing geven me het gevoel nooit meer echt terug te kunnen gaan, alsof er iets gebroken is dat nooit meer gelijmd kan worden. Ik weet niet wat ik heb misdaan en ik kan het niet goedmaken.
Dat steekt. Het zorgt voor onrustige slaap, vreemde dromen over stoffige zolders vol oude koffers met mysterieuze familiegeheimen, plotselinge flarden van herinneringen aan dingen die nooit meer terugkomen.
---
Maar laat ik één ding heel erg duidelijk maken: samenwonen is heerlijk. Het nieuwe huis voelt na een ruime week al echt als thuis. Geen twijfel over mogelijk.
