Het nare van schrijven, naast dat het zo verdomde confronterend is voor mezelf, is dat ik er anderen altijd pijn mee doe. In het echte leven pak ik dingen soms voorzichtig in om de rest van de wereld te beschermen tegen de scherpe randjes, verwoord ik zaken zó dat ze mensen in mijn omgeving geen pijn doen en houd ik sommige dingen gewoon voor me. En het echte leven gaat een groot deel van de tijd gewoon niet zo diep als een geschreven stuk.
Het geschreven stuk, daarentegen, wordt pas interessant als het snijdt, het liefst diep, als het verwarring zaait of een rilling over je rug laat gaan. Als alles koek en ei, rozengeur en maneschijn is, dan is het verhaal soft en slap, dan wil niemand er tijd aan besteden.
Ik vond vanmiddag een oud verhaal. Het is kil, het is bitter en heel venijnig. Het verhaal is doordrenkt van wanhoop, onbegrip en verdriet. Ik heb het meer dan een jaar geleden geschreven in de trein, waarschijnlijk met bloeddoorlopen ogen van het huilen, al weet ik dat niet meer zeker. En ik vond het vanmiddag toevallig terug, ergens in een vergeten hoekje van mijn mailbox.
En eigenlijk wil ik het hier neerzetten. Maar dat gaat mensen kwetsen. Dat gaat stof doen opwaaien. Stof dat ik liever in een hoekje veeg of helemaal definitief wegspoel. Jammer dat het zo'n mooi verhaal is.
