En oja! Dan ook, bijna drie weken na dato, nog het verslag van het legendarische Lowlands 2009, inclusief mijn debuut als artiest!
DONDERDAG
Mijn moeder had me eigenlijk liever pas op vrijdag zien vertrekken, maar zo werkt dat nu eenmaal niet met Lowlands. Dat weet iedereen behalve zij. En zo vertrokken we ondanks het weeralarm tóch al op de donderdag naar Biddinghuizen. Van enig noodweer was overdag nog bar weinig te merken. Ik zeulde bij een temperatuur van rond de dertig graden Celsius mijn weekendtas en koeltas met bevroren pakken sap mee in trein en bus, en zag mezelf op een bepaald moment zelfs genoodzaakt mijn paraplu als parasol te gebruiken om te voorkomen dat de brandende zon mijn schouders zou verschroeien.
Ik had wel last van enige stress, want zoals u wellicht weet had ik voor mezelf een kaartje gewonnen, dat ik nog niet als pdf'je in mijn postvak had ontvangen op het moment dat ik de deur uitging. Na enkele telefoontjes met ene Willem werd duidelijk dat ik naar de Lowlands Receptie bij de backstage-ingang moest om daar mijn bandje te halen. En daarna? Gewoon in de rij voor de hoofdingang, waar ik een heuse bezienswaardigheid was omdat ik als enige aldaar het oranje-witte bandje al om mijn pols had. Men begreep er niets van: "En dan moet je nu gewoon in de rij staan?!"
Het noodweer bleef uit tot aan het begin van de avond. En toen het losbarstte, vroeg men zich al snel af: wát nou weeralarm? Beetje onweer, beetje regen, mooie regenboog en zeker geen windstoten van 110 kilometer per uur. Na het noodweer zijn we even wezen kijken bij de op dat moment al enigszins uitgebluste forumparty bij camp Weber. Om nog even de 24 uurstent in te duiken, en vervolgens maar echt te gaan slapen.
VRIJDAG
Heb je ooit zó een rij gezien voor de ingang van het festivalterrein? Nou, ik niet. De rij begon bij de uitgang van camping 3. Het optreden van Roosbeef, waar we nog iets van hadden willen meepikken, konden we dus wel op onze buik schrijven. Dan maar na La Roux in de India, alwaar ik voor het eerst óóit mijn oordoppen uitdeed omdat ze weinig goeds deden voor het geluid. Toch ging ook zonder oordoppen het dak er niet echt af, dus gingen we op pad naar de Alphahelling, waar we in het zonnetje luisterden naar de show van Paolo Nutini.
Daarna richting de Lima, voor een klein stukje Kumpania Algazarra. Dat was leuk, maar vooral veel van hetzelfde, dus door naar de Klaxons in de Bravo. En even eten, supergoeie Indiase curry, en door naar Lily Allen. Die het wel verbazingwekkend goed deed, daar in de Alpha. Ze bewees even het tegendeel van alles wat ik heb gehoord over dat ze het live niet zo goed doet: zuiver zingend, niet-struikelend op griezelig hoge stiletto's met cocktail en peuk in de hand. Met als klappend hoogtepunt natuurlijk de duizenden middelvingers in de lucht tijdens 'Fuck You'.
Door naar Dizzee Rascal, in shirt met z'n eigen hoofd erop, die ik zo in het echt eigenlijk veel leuker vond dan op cd. Toch ging ik (net vóór het knalfeest losbarstte, zo hoorde ik achteraf) de Bravo-tent uit richting m'n eigen tent, want stiekem maakte ik me al een klein beetje druk om m'n Lowlandsdebuut dat op de zondag zou plaatsvinden. Daarom bekeek ik mijn geschreven werk eens en las ik het aan mezelf voor op m'n voicerecorder. En daar besefte ik me: het stuk dat ik op woensdagavond had getypt en geprint zou het écht niet gaan doen in de Magneetbar.
Daarna (waarom heb ik Selah Sue of Clark ook alweer gemist?) knalluuuuh bij 2 Many DJ's, eerst nog met in het achterhoofd dat we daarna naar The Prodigy of Rusko zouden gaan. Maar het bleek al snel zo'n feest in de Bravo dat we daar gewoon gebleven zijn, op een enkel uitstapje naar de cocktailbar na. Daverend hoogtepunt waren de laatste minuten, waar The Prodigy overging in Nirvana's 'Nevermind' en waarbij het minutenlang (of zo voelde het in ieder geval) wit papier sneeuwde. Helaas helaas waren toen Tiga en Joost van Bellen omgedraaid, waardoor we eerst kostbare energie hebben verspild en daarna geen fut meer hadden voor Tiga. De tent bij Brüno zat vol, dus: biertje bij de tent en slapen!
ZATERDAG
Langzaam drong het tot me door dat ik toch echt over een nieuw onderwerp moest gaan schrijven, en dat een extra toegevoegde alinea over dat onderwerp in mijn reeds geschreven blog het toch echt niet zou gaan worden. Maar hoe heerlijk is het om verplichtingen uit te stellen, en hoeveel makkelijker gaat dat nog op een festival als Lowlands? Je snapt het. Te lui voor tai chi, te lui voor Nina Kinert. Het luchtbed ligt zo lekker, we zitten zo fijn in de zon op de camping. Te laat op het terrein zelfs om Lowlands Zingt nog mee te krijgen...
Dan maar via 0ne Trick Pony (ofwel: slap Regina Spektor-aftreksel) naar Reverend & The Makers. Alwaar we bést wel weer terug in slaap vielen. Tijd voor een rondje terreinslenteren! Pas bij Moderat doken we weer een van de festivaltenten in. En dat was vet. Tijdens Moderat maakten we echter alwéér een vroege exit, ditmaal voor The Aggrolites in de India. En dat was wel wat op die warme zaterdagmiddag!
Daarna een uitstapje naar de o-zo-mysterieuze surpriseact: Them Crooked Vultures. Ik heb het nog nooit zo druk gezien in de Grolsch-tent. Het was goed, maar echt een band die je even van te voren wilt luisteren. Niemand kende ook maar één nummer, en al snel begon alles op elkaar te lijken. Stukje Them Crooked Vultures meegepikt, en daarna een stukje Mad Manoush wezen kijken in de Lima. Die hadden het echter ook prima gedaan zónder het gegrunt erdoorheen. Beter misschien zelfs. Dus tijd voor foooood, lekkere Thaise curry. En door naar Vitalic, met mooie beelden op gave schermen.
Na Vitalic werd het koud, dus trui halen bij de tent. Maar wat hoorde ik? Over het hele terrein galmde ineens de stem van Jack Peñate vanuit de kleine Charlie. Oeps, was een optreden vergeten? Maar ik kon toch nog meeluisteren en zingen op camping 3, lopend naar de Bravo voor, spannend!, Fever Ray. We kwamen nét op tijd aan voor de eerste laserlichten. Op het podium was het donker, op het zwakke licht van enkele schemerlampen na, en we konden niet zien wat er precies gebeurde, behalve dat er iemand met een wel héle hoge hoed stond. De show was mágisch! En daarna? Beetje hangen, beetje snacken, beetje I-F gekeken en.. ingestort. Slapen!
ZONDAG
Mijn grote dag! 's Ochtends na het ontbijt werd ik weggejaagd door mijn vrienden die ineens vonden dat ik me als arrogante diva gedroeg, dus zag ik mezelf genoodzaakt het terrein te verlaten.. om bij de Lowlands Receptie een heus artiestenbandje te scoren, en vervolgens via de backstageingang naar binnen te mogen. Yeah baby! Het donkergroene bandje om mijn pols was een heus all areas artiestenbandje, ofwel hetzelfde bandje dat de mannen van Arctic Monkeys, The Whitest Boy Alive en Snoop Dogg ook om hun pols hadden, die dag.
Toen het groene bandje eenmaal om mijn pols zat, begon ik de ernst van de zaak toch wel in te zien: er moest vóór vieren iets goeds op papier staan, anders zou ik afgaan voor een x-aantal mensen, inclusief een groep vrienden, mijn broertje en consorten, de andere bloggers, de blogwedstrijdorganisatoren en Leon Verdonschot. Dus ik zat ijverig te pennen voor mijn tentje, in mijn rechterhand een rollerpen, in mijn linkerhand een wodka-jus en een vanillesigaret om mijn kalmte te bewaren. Ik krabbelde met voor mijn doen ongekende hanenpoten een verhaaltje op een kladblok, dat ik aan een paar mensen liet lezen om de kwaliteit te meten. Op de Alphaheuvel maakte ik het verhaal af, tijdens Collie Buddz, op de achterkant van mijn uitgeprinte blokkenschema. De regels liepen scheef omdat ik geen lijntjes had om me te leiden. Maar het stond er, een mooi verhaal van precies één A4'tje. Met nog enkele uren te gaan kon ik (redelijk) gerust ademhalen.
Stukje van De Staat meegepikt, die om duistere reden Bas Bron hadden ingeschakeld tijdens 'The Fantastic Journey of the Underground Man'. En daarna begon een lichte paniek zich langzaam meester van mij te maken. Op weg naar de Magneetbar. AAAAARGH! Een securitymeneer bij de Magneetbar-backstage area keek mij wat achterdochtig aan, maar liet me toch door. Aldaar zag ik nog enkele onzekere mensen ronddwalen: de andere bloggers. Minstens even zenuwachtig als ik, misschien nog wel erger. Vier van de vijf winnaars zouden gaan voordragen, voor één iemand was de podiumvrees toch iets te heftig.
Na een oefening met de microfoon was het zover: de Magneetbar was (niet helemaal) volgestroomd en wij betraden het podium na Leon Verdonschot. Van de vier voorlezers was ik de laatste, en hoewel ik daar eigenlijk helemaal zo blij niet mee was, was ik tegen de tijd dat ik op moest al bést gewend aan het podium, en was het allemaal niet zo erg meer. Behalve dat ik mijn geschreven blog, over de bamboetakken waarmee op het hele terrein gezwaaid werd, niet zo goed meer kon lezen door de schuine regels, de schaduwen op mijn gekreukelde papier en het de zwarte blokken op m'n blokkenschema die doordrukten op de achterzijde. Maar toch, applaus en gejuich om een toegift: "nog een blogje, nog een blogje!" (dat dat gejuich bij m'n eigen vrienden vandaan kwam vergeten we maar even). En toen was het alweer voorbij, mijn voordracht op de planken van de Magneetbar. Adrenaline!
Ik gaf Leon Verdonschot netjes een hand, sprintte terug het terrein op om de complimenten van mijn vrienden in ontvangst te nemen, BIERRRRR te halen (ik had het nodig) en naar Snoop Dogg te gaan. Daar was het drukker dan ik ooit heb meegemaakt, maar zeker wel stoer. Toch een vroege exit gemaakt om files te vermijden: naar The Whitest Boy Alive! Daar was het zowaar nog heter dan in Trouw in april, en dat zonder gratis uitgedeeld water. Daarna fooood, en Tommy Sparks. Maar Tommy Sparks vond vooral zichzelf heel interessant, wij hem wat minder.
Dus ik ben even een wandelingetje backstage gaan maken. Je hébt privileges, dan moet je er ook gebruik van maken. Wat rondgekeken, op de heuvel áchter de Alpha gelopen, bij Bloc Party het terrein weer op, en dat was het eigenlijk al. Want ik liep daar alleen, had geen idee waar de place to be was, het artiestencafé en dergelijke. Tja, ik had nog gratis zwaardvis kunnen eten en bier uit glas kunnen drinken in de Press/Guest-tent, maar wat is daar nu aan in je eentje? Dus geen handtekeningen van Arctic Monkeys, geen joint gerookt met Snoop en niet op de foto met The Whitest Boy Alive. Helaasch.
Toen terug naar de camping, bier drinken voor de tent en de wodka opmaken. Onze campinggenoot met vreetkick treiteren met gezwijmel over al het lekkere eten op het terrein. En daarna Kees van Hondt! Alles ging de lucht in: opblaaskrokodillen, -haaien en -honden, luchtbedden, prullenbakken, ballonnen, wc-rollen, bamboe, bamboe en nog eens bamboe, en na vijf minuten werden de eerste picknicktafels, dranghekken en kliko's al naar binnen getild. Het regende bier, er leken meer mensen op handen gedragen te worden dan dat er nog op de grond stonden. Kortom: het was totále gekte. Zelfs onze lokale superheld Trashman ging crowdsurfen! Na een halfuurtje kreeg de security echter grip op de zaak en werd het geheel iets braver. Wij haalden een patatje, namen nog een kijkje bij Benga en Huoratron, maar de energie was toch een beetje op. Tijd om te slapen, einde Lowlands 2009.
THE END
Het festival leek dit jaar sneller voorbij dan ooit. Het artiestenbandje heeft nog een week om mijn pols geprijkt, het gewone stoffen bandje zit daar nog steeds. Want ik kan nog niet echt afstand nemen. Ik mis Lowlands. Ik mis het festivalseizoen. Was het maar vast weer augustus. <3
woensdag 9 september 2009
maandag 24 augustus 2009
Het knalgehaltemeetsysteem
Deze blog, geschreven in het zonnetje op camping 3 en op de Alpha-helling, heb ik gistermiddag voorgelezen tijdens Lowlandsblogwedstrijd in de Magneetbar. Het was een ontzettend gave belevenis.
Tot voor kort kon je buiten een tent op het Lowlandsterrein maar moeilijk zien of er daarbinnen een goed feestje gaande was. Je moest je eerst met bloed zweet en tranen naar binnen wurmen door de mensenmassa voor je erachter kwam of dat de moeite waard was.
Daar heeft het Lowlandspubliek nu echter wat op gevonden: door middel van een speciaal systeem kunnen buitenstaanders nu zien of het feestgehalte binnen in de tent hoog genoeg is om de reis naar binnen te ondernemen. Bamboe. Dit nieuwe communicatiesysteem wordt gefaciliteerd door de Lowlandsorganisatie, die speciaal voor deze gelegenheid het festivalterrein heeft volgeplant met bamboestruiken.
Het knalgehalte in de tent is af te lezen aan de hoeveelheid bamboe waarmee wordt rondgezwaaid en het enthousiasme waarmee het publiek deze laat meedeinen op de beat. Dus: sta je buiten een tent, twijfelend of je jezelf een weg naar binnen wilt banen? Kijk dan simpelweg of je de takken ziet zwiepen en besluit op basis daarvan of je het de moeite waard vindt.
Ik heb echter gemerkt dat het zware tijden zijn voor de bamboebossen op het festivalterrein: de hoeveelheid groen waarmee gewapperd wordt neemt hand over hand toe en in de bakken op het terrein blijven slechts wat treurige takjes over van de ooit zo weelderige struiken. Steeds meer mensen staan te zwaaien met takken, en ik vrees dat dit de betrouwbaarheid van het eerst zo betrouwbare knalgehaltemeetsysteem aantast. Je gaat je afvragen wat een dansend bos nog voor betekenis heeft.
Daarom roep ik iedereen op de bamboe even te laten voor wat het is, en de takken pas vanavond laat, bij de allerlaatste shows, weer op te pakken. Vanavond roeien we de bamboebossen op Lowlands uit, om knallend deze geweldige editie uit te luiden.
Tot voor kort kon je buiten een tent op het Lowlandsterrein maar moeilijk zien of er daarbinnen een goed feestje gaande was. Je moest je eerst met bloed zweet en tranen naar binnen wurmen door de mensenmassa voor je erachter kwam of dat de moeite waard was.
Daar heeft het Lowlandspubliek nu echter wat op gevonden: door middel van een speciaal systeem kunnen buitenstaanders nu zien of het feestgehalte binnen in de tent hoog genoeg is om de reis naar binnen te ondernemen. Bamboe. Dit nieuwe communicatiesysteem wordt gefaciliteerd door de Lowlandsorganisatie, die speciaal voor deze gelegenheid het festivalterrein heeft volgeplant met bamboestruiken.
Het knalgehalte in de tent is af te lezen aan de hoeveelheid bamboe waarmee wordt rondgezwaaid en het enthousiasme waarmee het publiek deze laat meedeinen op de beat. Dus: sta je buiten een tent, twijfelend of je jezelf een weg naar binnen wilt banen? Kijk dan simpelweg of je de takken ziet zwiepen en besluit op basis daarvan of je het de moeite waard vindt.
Ik heb echter gemerkt dat het zware tijden zijn voor de bamboebossen op het festivalterrein: de hoeveelheid groen waarmee gewapperd wordt neemt hand over hand toe en in de bakken op het terrein blijven slechts wat treurige takjes over van de ooit zo weelderige struiken. Steeds meer mensen staan te zwaaien met takken, en ik vrees dat dit de betrouwbaarheid van het eerst zo betrouwbare knalgehaltemeetsysteem aantast. Je gaat je afvragen wat een dansend bos nog voor betekenis heeft.
Daarom roep ik iedereen op de bamboe even te laten voor wat het is, en de takken pas vanavond laat, bij de allerlaatste shows, weer op te pakken. Vanavond roeien we de bamboebossen op Lowlands uit, om knallend deze geweldige editie uit te luiden.
dinsdag 18 augustus 2009
Happy happy joy joy
Mijn dag kan niet meer stuk!
Komt mij allen aanschouwen in de Magneetbar, want ik ben een van de vijf winnaaaaaaars!
Ook veel dank namens Simon B., de gelukkige die dankzij mij gratis naar Lowlands mag. Een mens moet wel eens wat goeds doen voor een ander, nietwaar?
Komt mij allen aanschouwen in de Magneetbar, want ik ben een van de vijf winnaaaaaaars!
Ook veel dank namens Simon B., de gelukkige die dankzij mij gratis naar Lowlands mag. Een mens moet wel eens wat goeds doen voor een ander, nietwaar?
maandag 17 augustus 2009
Napret/voorpret
Bestaat er betere voorpret dan een goeie portie napret van de vorige keer? Ik dacht het niet! En daarom heb ik het verslag van Lowlands 2008 weer even uit de diepten van mijn archieven opgevist. Laat het festivalgevoel maar komen!
... But the Lowlands have no sympathy
For the laws of nature's ways
And so the scene was set for love
And the blending of their days
Lucky Fonz III - The Lowlands
DONDERDAG
De donderdag was als vanouds natuurlijk de sleepdag: hele zware pleuriszooi naar station Castricum, trein in, trein uit op Centraal, nog eens trein in en trein uit op Lelystad, bus in, bus uit in Biddinghuizen, met hele zware pleuriszooi de rij in en na uren wachten eindelijk het terrein op.
In tegenstelling tot voorgaande jaren stond onze oude vertrouwde camping 3 reeds vol bij aankomst, dus zochten we onze toevlucht op camping 2. Conclusie: camping 2 ligt te dicht bij het Duracell Powerhouse, waar alle doorgesnoven malloten tot ’s ochtends vroeg staan te kni-kna-knallen op veel te harde beats. Zo ook onze Haarlemmer buren, die steevast ’s ochtends hun babyroze stereootje op de proef stelden met een flinke dosis snoeiharde en oerlelijke hardcore. De eerste nacht heb ik zo’n halfuurtje geslapen. Volgend jaar toch maar weer camping 3?
VRIJDAG
De buitengewoon zonnige vrijdag begon rustig, met een portie Tom Baxter in de Lima. Mijn verwachtingen waren hoog opgevoerd door de vergelijking met Jeff Buckley in het programmaboekje, en ik was positief verrast dat deze vergelijkingen niet eens zo heel erg onterecht waren. Tom Baxter leverde een lekkere portie rustige gitaarliedjes op de zonnige vrijdagmiddag. Toch was de mood niet geheel naar wegdroommuziek, dus werd er een wandeling uitgezet naar de Alpha. Daar stonden namelijk The Presidents of the United States of America . Dit was een bijzonder goed optreden, met als hoogtepunt natuurlijk de klassieker Peaches.
Een paar uur later stonden we in de Bravo te springen bij Hot Chip, die als verrassende afsluiter een cover speelden van Sinead O’Connor. Alsof we nog niet genoeg door übernerds gefabriceerde elektronische muziek hadden gehoord maakten we daarna een uitstapje naar X-Ray, een kleine loods waar vijf Zweden onder de naam Slågsmalsklubben een boel piepjes en bliepjes ten gehore brachten, met als gevolg een dampende, feestende massa mensen in een veel te kleine loods. Na dit inspannende knalfeest was ik nog van plan mee te gaan naar Infadels, maar wegens totaal gebrek aan energie besloot ik ‘even’ te gaan uitrusten bij de tent. Ik stortte in coma en werd om half drie ’s nachts weer wakker, totaal verdwaasd, en meteen daarna ben ik weer terug in slaap gevallen.
ZATERDAG
Na een goede nachtrust maakten we zaterdagmiddag een tripje naar de Alpha, waar verschillende Nederlandse artiesten bekende Nederpophits speelden van andere Nederlandse artiesten. Met als hoogtepunten Jeroen van Koningsbrugge met Sinds Een Dag of Twee en Lucky Fonz III met De Vlieger en bijzonder laag dieptepunt No Limit in Aux Raus-stijl.
Daarna maakten we een omzwerving langs de (erg zelfingenomen) band GEM in de India, waar we snel uitgekeken waren, en we gingen door naar De Jeugd van Tegenwoordig, die een totaal overstroomde Bravo entertainden. Hun kreet “Lowlands! Waar is de liefde?” werd steevast beantwoord door een tent vol handen die hartjes vormden. Erg indrukwekkend, erg vet, erg grappig. Na DJVT vertrokken we met een groepje richting Los Campesinos! in de Charlie, vrolijke springpop à la Architecture in Helsinki. Een bijzondere ervaring, want iedereen voelde aan dat deze jeugdige band op dit kleine podium het nog wel eens helemaal zou kunnen gaan maken.
Na een bordje kip tandoori was het tijd om ons naar de X-Ray te haasten, waar we ruim op tijd waren voor Le Le, een project van P. Fabergé (die we natuurlijk kennen van DJVT). Het werd compleet gekkenhuis: de loods liep voller dan vol, The Opposites kwamen langs, evenals Willie Wartaal, en Vjèze Fur ging crowdsurfen. Le Le was vanaf de eerste seconde geweldig (die attitude!) en de X-Ray barstte bijna uit z’n voegen van het knalfeest dat volgde. Na Le Le was ik compleet uitgeput en wilden we even rustig een filmpje gaan kijken. Helaas was de Echo vol, dus zijn we (wederom idioot vroeg voor Lowlandsbegrippen) de tent ingedoken.
ZONDAG
Soms moet je niet moeilijk doen over een biertje bij je ontbijt. En daarna een paar glaasjes van de achterlijk lekkere (dit weekend uitgevonden) mix van appelsap en malibu. En zo gebeurde het dat ik zondagochtend lichtelijk beschonken het terrein betrad op weg naar Lucky Fonz III in de India. Voordat zijn optreden begon, sneakte hij even het podium op om wat dingen te fixen, en ik moet zeggen: het was een vreemde gewaarwording door een Lowlandsartiest te worden herkend en begroet vanaf het India-podium. De show die even later volgde was zoals gewoonlijk grappig en leuk. Mijn met All my Days meefluitende hoofd schijnt, zo heb ik gehoord, zelfs nog even de landelijke televisie te hebben gehaald, dus ik heb mijn half a second of fame ook weer gehad.
Hit Me TV, een paar uur later in diezelfde India als Lucky Fonz, was ook bijzonder goed. Vooral het krachtige stemgeluid van de zanger maakte indruk. Toen was het zomaar alweer halverwege de middag. We zijn even naar Police in Dub wezen luisteren, en daarna gingen we nog even langs Jamie Lidell, maar die kon niet erg boeien. Even later kon ik weer terug naar India, waar het veelbelovende MGMT met hun psychedelische mix het publiek in vervoering bracht. Je zou je haast in de sixties wanen.
Toch was de vervoering voor mij niet intens genoeg: ik wilde naar Elbow! En dat bleek een bijzonder goede beslissing: vlak nadat ik de Grolsch-tent had betreden barstte er een fikse onweersbui los die het Lowlandsterrein in zo’n drie kwartier tot modderpoel veranderde. De hele weersomslag paste prima bij de intense (en intens mooie) show van Elbow. Het ene moment kippenvel van al het gevoel dat er in de sobere liedjes werd gelegd, het andere moment de handen in de lucht voor wat krachtigere, hardere nummers als Grounds for Divorce. Ik was na de show van Elbow zo tot rust gekomen dat ik het knalfeest bij Simian Mobile Disco heb afgeslagen. De regen was ook nog bij lange na niet op (het bleef tot maandagochtend regenen), dus na een wandeling langs Sigur Rós, die ik achteraf misschien wel wat beter had willen zien, ben ik maar weer gaan slapen.
En wat hebben we hiervan geleerd?
Dat ik dit jaar tien keer harder uit mijn dak moet gaan om de sufheidsschade van vorig jaar in te halen. De wodka is al ingepakt en mijn energieniveau is dit keer helemaal op peil! LLow Sweet Home, ik kijk ernaar uit!
... But the Lowlands have no sympathy
For the laws of nature's ways
And so the scene was set for love
And the blending of their days
Lucky Fonz III - The Lowlands
DONDERDAG
De donderdag was als vanouds natuurlijk de sleepdag: hele zware pleuriszooi naar station Castricum, trein in, trein uit op Centraal, nog eens trein in en trein uit op Lelystad, bus in, bus uit in Biddinghuizen, met hele zware pleuriszooi de rij in en na uren wachten eindelijk het terrein op.
In tegenstelling tot voorgaande jaren stond onze oude vertrouwde camping 3 reeds vol bij aankomst, dus zochten we onze toevlucht op camping 2. Conclusie: camping 2 ligt te dicht bij het Duracell Powerhouse, waar alle doorgesnoven malloten tot ’s ochtends vroeg staan te kni-kna-knallen op veel te harde beats. Zo ook onze Haarlemmer buren, die steevast ’s ochtends hun babyroze stereootje op de proef stelden met een flinke dosis snoeiharde en oerlelijke hardcore. De eerste nacht heb ik zo’n halfuurtje geslapen. Volgend jaar toch maar weer camping 3?
VRIJDAG
De buitengewoon zonnige vrijdag begon rustig, met een portie Tom Baxter in de Lima. Mijn verwachtingen waren hoog opgevoerd door de vergelijking met Jeff Buckley in het programmaboekje, en ik was positief verrast dat deze vergelijkingen niet eens zo heel erg onterecht waren. Tom Baxter leverde een lekkere portie rustige gitaarliedjes op de zonnige vrijdagmiddag. Toch was de mood niet geheel naar wegdroommuziek, dus werd er een wandeling uitgezet naar de Alpha. Daar stonden namelijk The Presidents of the United States of America . Dit was een bijzonder goed optreden, met als hoogtepunt natuurlijk de klassieker Peaches.
Een paar uur later stonden we in de Bravo te springen bij Hot Chip, die als verrassende afsluiter een cover speelden van Sinead O’Connor. Alsof we nog niet genoeg door übernerds gefabriceerde elektronische muziek hadden gehoord maakten we daarna een uitstapje naar X-Ray, een kleine loods waar vijf Zweden onder de naam Slågsmalsklubben een boel piepjes en bliepjes ten gehore brachten, met als gevolg een dampende, feestende massa mensen in een veel te kleine loods. Na dit inspannende knalfeest was ik nog van plan mee te gaan naar Infadels, maar wegens totaal gebrek aan energie besloot ik ‘even’ te gaan uitrusten bij de tent. Ik stortte in coma en werd om half drie ’s nachts weer wakker, totaal verdwaasd, en meteen daarna ben ik weer terug in slaap gevallen.
ZATERDAG
Na een goede nachtrust maakten we zaterdagmiddag een tripje naar de Alpha, waar verschillende Nederlandse artiesten bekende Nederpophits speelden van andere Nederlandse artiesten. Met als hoogtepunten Jeroen van Koningsbrugge met Sinds Een Dag of Twee en Lucky Fonz III met De Vlieger en bijzonder laag dieptepunt No Limit in Aux Raus-stijl.
Daarna maakten we een omzwerving langs de (erg zelfingenomen) band GEM in de India, waar we snel uitgekeken waren, en we gingen door naar De Jeugd van Tegenwoordig, die een totaal overstroomde Bravo entertainden. Hun kreet “Lowlands! Waar is de liefde?” werd steevast beantwoord door een tent vol handen die hartjes vormden. Erg indrukwekkend, erg vet, erg grappig. Na DJVT vertrokken we met een groepje richting Los Campesinos! in de Charlie, vrolijke springpop à la Architecture in Helsinki. Een bijzondere ervaring, want iedereen voelde aan dat deze jeugdige band op dit kleine podium het nog wel eens helemaal zou kunnen gaan maken.
Na een bordje kip tandoori was het tijd om ons naar de X-Ray te haasten, waar we ruim op tijd waren voor Le Le, een project van P. Fabergé (die we natuurlijk kennen van DJVT). Het werd compleet gekkenhuis: de loods liep voller dan vol, The Opposites kwamen langs, evenals Willie Wartaal, en Vjèze Fur ging crowdsurfen. Le Le was vanaf de eerste seconde geweldig (die attitude!) en de X-Ray barstte bijna uit z’n voegen van het knalfeest dat volgde. Na Le Le was ik compleet uitgeput en wilden we even rustig een filmpje gaan kijken. Helaas was de Echo vol, dus zijn we (wederom idioot vroeg voor Lowlandsbegrippen) de tent ingedoken.
ZONDAG
Soms moet je niet moeilijk doen over een biertje bij je ontbijt. En daarna een paar glaasjes van de achterlijk lekkere (dit weekend uitgevonden) mix van appelsap en malibu. En zo gebeurde het dat ik zondagochtend lichtelijk beschonken het terrein betrad op weg naar Lucky Fonz III in de India. Voordat zijn optreden begon, sneakte hij even het podium op om wat dingen te fixen, en ik moet zeggen: het was een vreemde gewaarwording door een Lowlandsartiest te worden herkend en begroet vanaf het India-podium. De show die even later volgde was zoals gewoonlijk grappig en leuk. Mijn met All my Days meefluitende hoofd schijnt, zo heb ik gehoord, zelfs nog even de landelijke televisie te hebben gehaald, dus ik heb mijn half a second of fame ook weer gehad.
Hit Me TV, een paar uur later in diezelfde India als Lucky Fonz, was ook bijzonder goed. Vooral het krachtige stemgeluid van de zanger maakte indruk. Toen was het zomaar alweer halverwege de middag. We zijn even naar Police in Dub wezen luisteren, en daarna gingen we nog even langs Jamie Lidell, maar die kon niet erg boeien. Even later kon ik weer terug naar India, waar het veelbelovende MGMT met hun psychedelische mix het publiek in vervoering bracht. Je zou je haast in de sixties wanen.
Toch was de vervoering voor mij niet intens genoeg: ik wilde naar Elbow! En dat bleek een bijzonder goede beslissing: vlak nadat ik de Grolsch-tent had betreden barstte er een fikse onweersbui los die het Lowlandsterrein in zo’n drie kwartier tot modderpoel veranderde. De hele weersomslag paste prima bij de intense (en intens mooie) show van Elbow. Het ene moment kippenvel van al het gevoel dat er in de sobere liedjes werd gelegd, het andere moment de handen in de lucht voor wat krachtigere, hardere nummers als Grounds for Divorce. Ik was na de show van Elbow zo tot rust gekomen dat ik het knalfeest bij Simian Mobile Disco heb afgeslagen. De regen was ook nog bij lange na niet op (het bleef tot maandagochtend regenen), dus na een wandeling langs Sigur Rós, die ik achteraf misschien wel wat beter had willen zien, ben ik maar weer gaan slapen.
En wat hebben we hiervan geleerd?
Dat ik dit jaar tien keer harder uit mijn dak moet gaan om de sufheidsschade van vorig jaar in te halen. De wodka is al ingepakt en mijn energieniveau is dit keer helemaal op peil! LLow Sweet Home, ik kijk ernaar uit!
zondag 16 augustus 2009
In alle bescheidenheid...
Ik kan niet alleen leuk schrijven, ik schep ook supergoed ijs! (foto: Jorinde)
zaterdag 15 augustus 2009
Tandpasta in je haar?
Deze week was ik bij de kapper om mijzelf een coupe Lowlands te laten aanmeten. Voor velen betekent dat waarschijnlijk iets in de richting van een blauwe hanenkam, maar zelf houd ik het liever wat simpeler. Mijn eisen zijn slechts dat het met weinig moeite goed moet zitten, en dat ik het niet in model hoef te föhnen als ik onder de lauwe straaltjes van de camping 3-douches vandaan kom. Omdat gemillimeterd het voor mij niet echt doet, ging ik voor een boblijn.
De kapster noemde zichzelf een echte specialist in bobs, dus ik zat helemaal goed. Mijn haar was wel een beetje slap, zei ze. Altijd goed voor je zelfvertrouwen, zo'n kappersbezoekje: voor de grote spiegel onder een grote, genadeloze TL-lamp met rare knijpers in je haar en zo'n allercharmanst zwart schort omgebonden, en dat er dan ook nog wordt gezegd dat je haar slap is.
Máár! De kapster zou de kapster niet zijn als ze niet wat had voor mijn futloze haar. Toen het knippen, snijden, föhnen en sprayen voorbij was, rende ze naar achteren om terug te komen met een sampletje van een conditioner in een klein plastic potje, zo een waar vroeger met schilderen-op-nummer de verf in zat. Het was écht een hele sensatie, deze scalp therapy, zo zei ze nadrukkelijk. Je hoofd werd er helemaal koel van en een vo-lú-me dat je ervan kreeg! Ik vond het maar eng klinken, maar was allang blij dat ze me niet meteen een hele fles probeerde aan te smeren.
Eenmaal thuisgekomen rook ik even aan het potje, nog steeds sceptisch. Verbaasd liep ik naar m'n moeder. "Moet je dit ruiken! Van de kapper gekregen." Mijn moeder hield haar neus boven het kleine plastic potje. "Hee, waar ruikt dat nou naar?", vroeg ze verbaasd. Mijn antwoord, naar waarheid: "Tandpasta?" Het was echt zo. Ik keek nog eens goed. Het spul zag er ook uit als tandpasta. Misschien was ik wel de grap van de week en lachten alle kapsters zich nu een ongeluk, zich voorstellend hoe het meisje met het futloze haar een klodder tandpasta drie minuten liet inwerken om het vervolgens weer uit te spoelen.
Natuurlijk heb ik het tóch geprobeerd. Het spul deed wat me beloofd was: mijn hoofd is helemaal koel en fris, mijn haar ruikt naar tandpasta. Alleen dat maakt het al het kopen waard. Helaas vrees ik dat het hier om een goedje van € 50 euro de fles (à 100 ml) zal gaan, zoals altijd het geval is met fijne spullen die je alleen bij de kapper kunt kopen. Het potje was natuurlijk zó klein dat ik met één wasbeurt alles had opgebruikt, dus tot mijn grote spijt is er niks over voor onder de lauwe straaltjes van de camping 3-douches. Want ik heb zo het vermoeden dat het goedje dé ultieme antikatertreatment is. Een fris hoofd in drie minuten!
De kapster noemde zichzelf een echte specialist in bobs, dus ik zat helemaal goed. Mijn haar was wel een beetje slap, zei ze. Altijd goed voor je zelfvertrouwen, zo'n kappersbezoekje: voor de grote spiegel onder een grote, genadeloze TL-lamp met rare knijpers in je haar en zo'n allercharmanst zwart schort omgebonden, en dat er dan ook nog wordt gezegd dat je haar slap is.
Máár! De kapster zou de kapster niet zijn als ze niet wat had voor mijn futloze haar. Toen het knippen, snijden, föhnen en sprayen voorbij was, rende ze naar achteren om terug te komen met een sampletje van een conditioner in een klein plastic potje, zo een waar vroeger met schilderen-op-nummer de verf in zat. Het was écht een hele sensatie, deze scalp therapy, zo zei ze nadrukkelijk. Je hoofd werd er helemaal koel van en een vo-lú-me dat je ervan kreeg! Ik vond het maar eng klinken, maar was allang blij dat ze me niet meteen een hele fles probeerde aan te smeren.
Eenmaal thuisgekomen rook ik even aan het potje, nog steeds sceptisch. Verbaasd liep ik naar m'n moeder. "Moet je dit ruiken! Van de kapper gekregen." Mijn moeder hield haar neus boven het kleine plastic potje. "Hee, waar ruikt dat nou naar?", vroeg ze verbaasd. Mijn antwoord, naar waarheid: "Tandpasta?" Het was echt zo. Ik keek nog eens goed. Het spul zag er ook uit als tandpasta. Misschien was ik wel de grap van de week en lachten alle kapsters zich nu een ongeluk, zich voorstellend hoe het meisje met het futloze haar een klodder tandpasta drie minuten liet inwerken om het vervolgens weer uit te spoelen.
Natuurlijk heb ik het tóch geprobeerd. Het spul deed wat me beloofd was: mijn hoofd is helemaal koel en fris, mijn haar ruikt naar tandpasta. Alleen dat maakt het al het kopen waard. Helaas vrees ik dat het hier om een goedje van € 50 euro de fles (à 100 ml) zal gaan, zoals altijd het geval is met fijne spullen die je alleen bij de kapper kunt kopen. Het potje was natuurlijk zó klein dat ik met één wasbeurt alles had opgebruikt, dus tot mijn grote spijt is er niks over voor onder de lauwe straaltjes van de camping 3-douches. Want ik heb zo het vermoeden dat het goedje dé ultieme antikatertreatment is. Een fris hoofd in drie minuten!
vrijdag 14 augustus 2009
Hakken?
Ik werd een tijdje geleden in Paradiso, bij een artieste naar wie ik al jaren naar luister, ineens geconfronteerd met het massahysterie van de rest van het publiek. Diep in mij borrelde er iets van zowel verbazing (sinds wanneer was deze muziek zo populair?), als irritatie. Want ik kwam om Regina Spektor te horen zingen, niet die vervelende metroseksueel die achter me stond. Het geluid stond helaas niet hard genoeg om zijn luidkeels gekweel te overstemmen.
Met Regina Spektor zélf was ik wel geheel in mijn nopjes. Ze deed ontzettend schattig, al kon ik haar niet zo goed zien omdat ze verstopt zat achter een grote vleugel. Toen ze eenmaal opstond, sprak ze de zaal toe. Ze was haar schoenen kwijtgeraakt in Schotland, en nu zat er niks anders op dan optreden op hakken, ook al haatte ze hakken.
Toen was ik helemaal verkocht. Want ik, één meter en tweeëntachtig centimeter hoog, heb ook een bloedhekel aan hakken. En ik vind het fijn dat iemand die ik bewonder, die wel altijd gekenmerkt wordt door lieve jurkjes en rode lippen, dezelfde mening heeft als ik. Er staat bij mij één paar laarzen in de kast met misschien 3 à 4 centimeter eronder. Maar als ik ze aandoe, ben ik langer dan mijn vriendje. Ik kan er niet lang op staan. Ik kan er niet op naar mijn werk lopen. Dus ik doe ze nooit aan. Het is de Miskoop van de Eeuw, waar ik ben ingetuind in een winkel vol prachtschoenen, door een glibberige verkoper die niet weet hoe het is om als vrouw 182+3,5 cm lang te zijn. Anders had hij ze me nooit aangesmeerd.
Daarom wil ik graag Regina Spektor bedanken voor het bevestigen van iets wat ik eigenlijk niet toe durfde te geven: hakken zijn stom. En alleen al daarom wilde ik die hysterische zaal en die meezingende metroseksueel best voor lief nemen.
Met Regina Spektor zélf was ik wel geheel in mijn nopjes. Ze deed ontzettend schattig, al kon ik haar niet zo goed zien omdat ze verstopt zat achter een grote vleugel. Toen ze eenmaal opstond, sprak ze de zaal toe. Ze was haar schoenen kwijtgeraakt in Schotland, en nu zat er niks anders op dan optreden op hakken, ook al haatte ze hakken.
Toen was ik helemaal verkocht. Want ik, één meter en tweeëntachtig centimeter hoog, heb ook een bloedhekel aan hakken. En ik vind het fijn dat iemand die ik bewonder, die wel altijd gekenmerkt wordt door lieve jurkjes en rode lippen, dezelfde mening heeft als ik. Er staat bij mij één paar laarzen in de kast met misschien 3 à 4 centimeter eronder. Maar als ik ze aandoe, ben ik langer dan mijn vriendje. Ik kan er niet lang op staan. Ik kan er niet op naar mijn werk lopen. Dus ik doe ze nooit aan. Het is de Miskoop van de Eeuw, waar ik ben ingetuind in een winkel vol prachtschoenen, door een glibberige verkoper die niet weet hoe het is om als vrouw 182+3,5 cm lang te zijn. Anders had hij ze me nooit aangesmeerd.
Daarom wil ik graag Regina Spektor bedanken voor het bevestigen van iets wat ik eigenlijk niet toe durfde te geven: hakken zijn stom. En alleen al daarom wilde ik die hysterische zaal en die meezingende metroseksueel best voor lief nemen.
woensdag 12 augustus 2009
Fashion!
There was a sense of disappointment as we left the mall
All the young people looked the same
Wearing their masks of cool and indifference
Commerce dressed up as rebellion
Bloc Party - Uniform
Enkele weken geleden belandde er een interessant mailtje in mijn VU-mail inbox. Het betrof een workshop recensies schrijven over mode, georganiseerd door een bekende organisatie die dingen met cultuur doet voor jongeren. Ik wil niet te specifiek zijn en ga geen namen noemen, want ik ga nu een klein beetje negatief doen, en dan wil ik liever niet dat mensen die bij deze workshop betrokken zijn dat met al teveel Google-werk kunnen vinden. Je snapt het wel.
De recensente in mij was meteen enthousiast: modeshow kijken bij Hip Nieuw Merk, recensie schrijven, feedback door journaliste van Bekende Krant (wederom, geen namen). Cool! Dus ik schreef me in.
Pas later bedacht ik mij dat er op die workshop waarschijnlijk niet veel mensen zoals ik af zouden komen, maar vooral veel pretentieuze modemeisjes en pretentieuze journalistiekstudentes (waarvan er tig miljoen zijn maar die later allemaal dezelfde baan bij de Cosmo willen hebben, dat idee). Dus niet meisjes zoals ik, die gewoon schrijven voor de lol, meisjes die een kledingkast hebben die voor een aanzienlijk deel volhangt met uitverkoopjes (kan mij het wat schelen dat ik niet de eerste ben die 'm heeft, als het shirtje maar goed zit en de kleur maar leuk staat), meisjes die niet op naaldhakken kunnen/willen lopen, meisjes die zich niet altijd even comfortabel voelen in hippe jurkjes en meisjes die geen periodes doormaken waarin ze hysterisch aan de lijn doen. Of, echt eerlijk, meisjes die gewoon nooit aan de lijn doen. Stukken simpeler.
Toen ik vanmiddag de zaal binnenkwam waar het inleidende praatje werd gehouden, werd mijn voorgevoel bevestigd: het eerste wat ik zag was een zaal vol meisjes die hun uiterste best hadden gedaan de hipste van het stel te zijn. Gelukkig hadden ze aan mij op mijn afgetrapte vale All Stars geen concurrentie. Ik zag angstaanjagend hoge hakken, glanzende rokjes, glitterbroeken, haarbanden, hoornen brillen, catsuits, parelkettingen, gigantische oorbellen, grote glimmende kettingen en gescheurde leggings. Een griezelig groot deel van de meisjes liet het koekje bij de koffie liggen. Dat heb ik nog nooit gedaan.
Na het inleidende praatje liepen we naar het gebouw waar de show werd gehouden. Spanning! Sensatie! Er was een heuse rode loper, we moesten onze kaarten laten zien bij de ingang, de eerste persoon die ik bij binnenkomst zag was Bastiaan van Schaik (jaja, wie kent 'm niet) en in de foyer stond iedereen druk hip te doen en te socializen, terwijl er een fotograaf fanatiek bezig was met het spotten van diehard fashionista's. In de hoek stond een rek met gratis weg te graaien magazines. Ik keek gefascineerd om me heen.
En even later begon de show. Verrassing van de dag: een modeshow duurt dus maar tien minuten. Dat zeggen ze er nooit bij in de Glamour of bij Holland's Next Top Model. Zo'n hele show is dus best een hoop heisa voor tien minuutjes kleren kijken. En tja, de show.. Het was echt bijzonder om dat een keer te zien, serieus. Ik zag een hoop fladderige jurkjes, wijde truien, skinny broeken, jasjes (met schoudervullingen!), en dat alles in het zalmroze, bruin, blauwgrijs en okergeel.. En eigenlijk, daar val ik door de mand als zijnde diehard niet-fashionista, vond ik het allemaal niet zo mooi. Maarja, zeg dat maar eens netjes in een professionele recensie. Je snapt het: I'm stuck. Ik blijf nu bij het schrijven van de recensie al hangen op een schamele 166 woorden. Van de 500. Oeps!
Conclusie van de dag: de modewereld is fascinerend, maar overoverduidelijk niet-mijn-ding.
(dit stukje heb ik eerder geplaatst op mijn andere blog: tessmania.punt.nl)
All the young people looked the same
Wearing their masks of cool and indifference
Commerce dressed up as rebellion
Bloc Party - Uniform
Enkele weken geleden belandde er een interessant mailtje in mijn VU-mail inbox. Het betrof een workshop recensies schrijven over mode, georganiseerd door een bekende organisatie die dingen met cultuur doet voor jongeren. Ik wil niet te specifiek zijn en ga geen namen noemen, want ik ga nu een klein beetje negatief doen, en dan wil ik liever niet dat mensen die bij deze workshop betrokken zijn dat met al teveel Google-werk kunnen vinden. Je snapt het wel.
De recensente in mij was meteen enthousiast: modeshow kijken bij Hip Nieuw Merk, recensie schrijven, feedback door journaliste van Bekende Krant (wederom, geen namen). Cool! Dus ik schreef me in.
Pas later bedacht ik mij dat er op die workshop waarschijnlijk niet veel mensen zoals ik af zouden komen, maar vooral veel pretentieuze modemeisjes en pretentieuze journalistiekstudentes (waarvan er tig miljoen zijn maar die later allemaal dezelfde baan bij de Cosmo willen hebben, dat idee). Dus niet meisjes zoals ik, die gewoon schrijven voor de lol, meisjes die een kledingkast hebben die voor een aanzienlijk deel volhangt met uitverkoopjes (kan mij het wat schelen dat ik niet de eerste ben die 'm heeft, als het shirtje maar goed zit en de kleur maar leuk staat), meisjes die niet op naaldhakken kunnen/willen lopen, meisjes die zich niet altijd even comfortabel voelen in hippe jurkjes en meisjes die geen periodes doormaken waarin ze hysterisch aan de lijn doen. Of, echt eerlijk, meisjes die gewoon nooit aan de lijn doen. Stukken simpeler.
Toen ik vanmiddag de zaal binnenkwam waar het inleidende praatje werd gehouden, werd mijn voorgevoel bevestigd: het eerste wat ik zag was een zaal vol meisjes die hun uiterste best hadden gedaan de hipste van het stel te zijn. Gelukkig hadden ze aan mij op mijn afgetrapte vale All Stars geen concurrentie. Ik zag angstaanjagend hoge hakken, glanzende rokjes, glitterbroeken, haarbanden, hoornen brillen, catsuits, parelkettingen, gigantische oorbellen, grote glimmende kettingen en gescheurde leggings. Een griezelig groot deel van de meisjes liet het koekje bij de koffie liggen. Dat heb ik nog nooit gedaan.
Na het inleidende praatje liepen we naar het gebouw waar de show werd gehouden. Spanning! Sensatie! Er was een heuse rode loper, we moesten onze kaarten laten zien bij de ingang, de eerste persoon die ik bij binnenkomst zag was Bastiaan van Schaik (jaja, wie kent 'm niet) en in de foyer stond iedereen druk hip te doen en te socializen, terwijl er een fotograaf fanatiek bezig was met het spotten van diehard fashionista's. In de hoek stond een rek met gratis weg te graaien magazines. Ik keek gefascineerd om me heen.
En even later begon de show. Verrassing van de dag: een modeshow duurt dus maar tien minuten. Dat zeggen ze er nooit bij in de Glamour of bij Holland's Next Top Model. Zo'n hele show is dus best een hoop heisa voor tien minuutjes kleren kijken. En tja, de show.. Het was echt bijzonder om dat een keer te zien, serieus. Ik zag een hoop fladderige jurkjes, wijde truien, skinny broeken, jasjes (met schoudervullingen!), en dat alles in het zalmroze, bruin, blauwgrijs en okergeel.. En eigenlijk, daar val ik door de mand als zijnde diehard niet-fashionista, vond ik het allemaal niet zo mooi. Maarja, zeg dat maar eens netjes in een professionele recensie. Je snapt het: I'm stuck. Ik blijf nu bij het schrijven van de recensie al hangen op een schamele 166 woorden. Van de 500. Oeps!
Conclusie van de dag: de modewereld is fascinerend, maar overoverduidelijk niet-mijn-ding.
(dit stukje heb ik eerder geplaatst op mijn andere blog: tessmania.punt.nl)
Geslaagd Uit Je Bak in Castricum
Afgelopen zondag was ik op Uit Je Bak, een festival georganiseerd door de vrijwilligers van poppodium De Bakkerij in Castricum. Ik was daar een beetje voor 3VOOR12/Noord-Holland, maar vooral heel erg voor mezelf. Het verslag van een prachtdag...
Op zondag 9 augustus vindt de derde editie van het Uit Je Bak-festival plaats in het Willem de Rijkepark in Castricum. Maandenlang hebben de vrijwilligers van poppodium De Bakkerij zich ingespannen om een geslaagd feest neer te kunnen zetten. Dankzij een flinke Europese subsidie is het budget groter dan in de voorgaande jaren, dus kan er worden uitgepakt met een uitbundige aankleding van het festivalterrein en een aantal zeer interessante namen.
Aan het begin van de middag bijt IJmond Popprijs-winnaar Sweet Empire het spits af op het hoofdpodium. De harde punk schalt door het lieflijk uitziende parkje, waar al aardig wat mensen rondlopen. Het publiek is gemengd: er zijn natuurlijk veel Bakkerij-jongeren, maar ook een aantal gezinnen met kleine kinderen, toevallige voorbijgangers en nieuwsgierige buurtbewoners.
De eerste act bij het kleinere Koffiehuispodium is een danspresentatie en workshop van dansstudio Fruns uit Castricum. Bij dit kleine podium staat ook een grote houten installatie, de Analoge Twitter, waar bezoekers hun boodschap kunnen schrijven op een behangrol. Er is een springkussen, een eetkraampje, er wordt geschminkt en er staat een bar die is gebouwd naar het voorbeeld van de bar in het vroegere pand van De Bakkerij. Verder staan er op het terrein een ijscokarretje en een tentje met merchandise, waar een exclusief handbeschilderd T-shirt per opbod wordt verkocht. De uiteindelijke verkoopprijs is maarliefst 150 euro, een bedrag dat in zijn geheel naar een nieuw pand gaat.
Gedurende de middag staan op het hoofdpodium postrockformatie Artificial Audio, voormalig Hollandse Nieuwe Go Back To The Zoo en de Belgische band Zender en Darker, die de afwezige band San Andreas vervangt. Op het kleine podium zien we de rappende broers van Westerwind, een sterk staaltje improvisatietheater, de boerenrockband Skitterend Mooi en de cabareteske act van Michiel Lieuwma. De zon laat het regelmatig afweten en af en toe wordt het dreigend grijs, maar het is aangenaam warm en bovenal droog, dus het is de hele dag gezellig druk.
Aan het begin van de avond betreedt Elle Bandita het podium. Ze beveelt het publiek, dat op dat moment nog lekker in het gras zit, om op te staan, “want zo gaan we niet spelen natuurlijk”. Ze wordt op het kleine podium opgevolgd door punkband Midnight Menace. Dan betreedt Hit Me TV het hoofdpodium voor een knallende show, waarbij de Uit Je Bak-organisatie vooraan het hardst staat te feesten.
De laatste twee shows van de avond worden verzorgd door The Freaks and the Dirty Dancers in hun blauwe pakjes op het Koffiehuispodium, en door absolute Bakkerijfavoriet MeloManics op het hoofdpodium, die door uitloop helaas nog maar een halfuurtje kunnen spelen, maar voor wie het publiek daarom des te harder uit zijn dak gaat. Als de klok elf uur slaat is het over met de pret, maar kan er worden teruggekeken op een grandioze derde editie van Uit Je Bak. Alle enthousiaste vrijwilligers hebben het met dit festival weer helemaal duidelijk gemaakt: De Bakkerij is broodnodig in Castricum.
Bron: http://3voor12nh.nl
Op zondag 9 augustus vindt de derde editie van het Uit Je Bak-festival plaats in het Willem de Rijkepark in Castricum. Maandenlang hebben de vrijwilligers van poppodium De Bakkerij zich ingespannen om een geslaagd feest neer te kunnen zetten. Dankzij een flinke Europese subsidie is het budget groter dan in de voorgaande jaren, dus kan er worden uitgepakt met een uitbundige aankleding van het festivalterrein en een aantal zeer interessante namen.
Aan het begin van de middag bijt IJmond Popprijs-winnaar Sweet Empire het spits af op het hoofdpodium. De harde punk schalt door het lieflijk uitziende parkje, waar al aardig wat mensen rondlopen. Het publiek is gemengd: er zijn natuurlijk veel Bakkerij-jongeren, maar ook een aantal gezinnen met kleine kinderen, toevallige voorbijgangers en nieuwsgierige buurtbewoners.
De eerste act bij het kleinere Koffiehuispodium is een danspresentatie en workshop van dansstudio Fruns uit Castricum. Bij dit kleine podium staat ook een grote houten installatie, de Analoge Twitter, waar bezoekers hun boodschap kunnen schrijven op een behangrol. Er is een springkussen, een eetkraampje, er wordt geschminkt en er staat een bar die is gebouwd naar het voorbeeld van de bar in het vroegere pand van De Bakkerij. Verder staan er op het terrein een ijscokarretje en een tentje met merchandise, waar een exclusief handbeschilderd T-shirt per opbod wordt verkocht. De uiteindelijke verkoopprijs is maarliefst 150 euro, een bedrag dat in zijn geheel naar een nieuw pand gaat.
Gedurende de middag staan op het hoofdpodium postrockformatie Artificial Audio, voormalig Hollandse Nieuwe Go Back To The Zoo en de Belgische band Zender en Darker, die de afwezige band San Andreas vervangt. Op het kleine podium zien we de rappende broers van Westerwind, een sterk staaltje improvisatietheater, de boerenrockband Skitterend Mooi en de cabareteske act van Michiel Lieuwma. De zon laat het regelmatig afweten en af en toe wordt het dreigend grijs, maar het is aangenaam warm en bovenal droog, dus het is de hele dag gezellig druk.
Aan het begin van de avond betreedt Elle Bandita het podium. Ze beveelt het publiek, dat op dat moment nog lekker in het gras zit, om op te staan, “want zo gaan we niet spelen natuurlijk”. Ze wordt op het kleine podium opgevolgd door punkband Midnight Menace. Dan betreedt Hit Me TV het hoofdpodium voor een knallende show, waarbij de Uit Je Bak-organisatie vooraan het hardst staat te feesten.
De laatste twee shows van de avond worden verzorgd door The Freaks and the Dirty Dancers in hun blauwe pakjes op het Koffiehuispodium, en door absolute Bakkerijfavoriet MeloManics op het hoofdpodium, die door uitloop helaas nog maar een halfuurtje kunnen spelen, maar voor wie het publiek daarom des te harder uit zijn dak gaat. Als de klok elf uur slaat is het over met de pret, maar kan er worden teruggekeken op een grandioze derde editie van Uit Je Bak. Alle enthousiaste vrijwilligers hebben het met dit festival weer helemaal duidelijk gemaakt: De Bakkerij is broodnodig in Castricum.
Bron: http://3voor12nh.nl
zondag 9 augustus 2009
Uit Je Bak
Een door mij geleverd artikel van http://3voor12.vpro.nl/noord-holland:
Concertzalen gaan op slot, festivalweides worden geopend. Zodra het voorjaar aanbreekt verkiest Noord-Holland massaal de buitenlucht. Haast elke plaats in onze provincie, groot of klein, heeft zijn eigen popfestival. Welke te kiezen? 3VOOR12/Noord-Holland maakt in Het wei-gevoel een voorselectie.
Wanneer?
Zondag 9 augustus.
Waar?
In het Willem de Rijkepark in Castricum, vlakbij winkelcentrum Geesterduin.
Wat?
Uit Je Bak.
Uit Je Bak?
Dit jaar vindt de derde editie van dit door vrijwilligers van de vereniging Vrienden van de Bakkerij georganiseerde festival plaats. De vereniging heeft dit jaar een Europese subsidie binnengehaald en heeft flink uitgepakt met een bijzondere aankleding van het terrein en, niet geheel onbelangrijk, hele mooie namen. Er wordt door vele vrienden van De Bakkerij al wekenlang belangeloos gewerkt aan podium en decor, dus het belooft een bijzonder festival te worden.
Namen?
Headliners zijn Elle Bandita, Hit Me TV en MeloManics, maar de andere acts zijn ook zeker de moeite waard. Zo zien we op het hoofdpodium verder onder andere IJmond Popprijs-winnaar Sweet Empire en 3VOOR12 Hollandse Nieuwe Go Back To The Zoo. Daarnaast is er nog een kleiner podium, het Koffiehuispodium, waar naast muzikale acts als Skitterend Mooi ('ploegpunk en akkerrock') en Midnight Menace (punkrock) ook improvisatietheater en een danspresentatie te zien zullen zijn.
Kosten?
Dit festival is helemaal gratis! Meer informatie over het programma en de locatie vindt je op de website van Uit Je Bak: http://www.uitjebak.nl/.
Concertzalen gaan op slot, festivalweides worden geopend. Zodra het voorjaar aanbreekt verkiest Noord-Holland massaal de buitenlucht. Haast elke plaats in onze provincie, groot of klein, heeft zijn eigen popfestival. Welke te kiezen? 3VOOR12/Noord-Holland maakt in Het wei-gevoel een voorselectie.
Wanneer?
Zondag 9 augustus.
Waar?
In het Willem de Rijkepark in Castricum, vlakbij winkelcentrum Geesterduin.
Wat?
Uit Je Bak.
Uit Je Bak?
Dit jaar vindt de derde editie van dit door vrijwilligers van de vereniging Vrienden van de Bakkerij georganiseerde festival plaats. De vereniging heeft dit jaar een Europese subsidie binnengehaald en heeft flink uitgepakt met een bijzondere aankleding van het terrein en, niet geheel onbelangrijk, hele mooie namen. Er wordt door vele vrienden van De Bakkerij al wekenlang belangeloos gewerkt aan podium en decor, dus het belooft een bijzonder festival te worden.
Namen?
Headliners zijn Elle Bandita, Hit Me TV en MeloManics, maar de andere acts zijn ook zeker de moeite waard. Zo zien we op het hoofdpodium verder onder andere IJmond Popprijs-winnaar Sweet Empire en 3VOOR12 Hollandse Nieuwe Go Back To The Zoo. Daarnaast is er nog een kleiner podium, het Koffiehuispodium, waar naast muzikale acts als Skitterend Mooi ('ploegpunk en akkerrock') en Midnight Menace (punkrock) ook improvisatietheater en een danspresentatie te zien zullen zijn.
Kosten?
Dit festival is helemaal gratis! Meer informatie over het programma en de locatie vindt je op de website van Uit Je Bak: http://www.uitjebak.nl/.
maandag 3 augustus 2009
Drup drup drup...
In mijn hoofd is het Grote Inpakken al begonnen. Ik stel me dat voor als een soort grote, oude kraan, zo'n koperen, die langzaam begint te druppelen. Het begint bij één druppel, ergens halverwege juli: tent. Later volgen er meerdere druppels: slaapzak.. tandenborstel.. fleecedeken.. En dat wordt meer en meer, want de kraan begint harder en harder te lopen, alsof iemand hem steeds verder opendraait. vitaminetabletten regenlaarzen poncho's mueslirepen..
Op een gegeven moment wordt dat echt teveel, dan lig ik nachtenlang wakker van het geluid van die druppende kraan, die langzaam begint te stromen. Ik probeer alles met veel moeite vast te houden, want ik wil niks vergeten. Daarom begin ik altijd ruim van tevoren met het opstellen van een Checklist. Dé checklist van het jaar: mijn inpaklijst voor Lowlands! Normaal doe ik dat altijd gewoon op papier, met mooie grote letters op een A4'tje, en bij het inpakken zet ik mooie V'tjes voor alles wat er reeds in mijn tas zit. Maar nu heb ik speciaal voor Lowlands een blog gemaakt, dus waarom zou ik die niet gebruiken voor de belangrijkste lijst van het jaar? Zo kunnen mijn (vele?) lezers ook nog een bijdrage leveren als ze zien dat ik iets vergeten ben. Drup drup drup daar gaan we dan!
tent slaapzak luchtbed opblaaskussen fleecedeken slaapoordopjes TICKET muziekoordopjes medicijnen tandenborstel tandpasta haarborstel shampoo douchegel zonnebrand make-up make-upremover dikke trui lange broek nog een lange broek shirtje shirtje shirtje shirtje korte broek sokken nog meer sokken ondergoed extra schoenen regenlaarzen poncho mueslirepen bevroren pak appelsap ;) wodka malibu 2x6 hertog jan vitaminetabletten paracetamol handdoek grondzeil telefoon (enz?)
Er is maar één ding dat ik nooit op m'n lijstje hoef te zetten: het gevoel dat ik iets vergeten ben draag ik voor eeuwig met me mee...
vrijdag 31 juli 2009
O, weergoden!
Zo rond de eerste dagen van de maand augustus ben ik zomaar ineens obsessief bezig met het weerbericht. Dat dat geen toeval is hoef ik natuurlijk niemand te vertellen, want in het derde weekend van augustus vindt Lowlands plaats, een evenement waarbij het weer een toch wel heel erg belangrijke factor is.
Ik hoop altijd dat ik een lichte tas kan inpakken met wat shirtjes, een korte broek en gympen. Meestal zit dat er echter niet in, want mijn in vijf jaar opgedane ervaring mij heeft geleerd dat het tijdens Lowlands meestal zeikerig wisselvallig is. Modder en stof, heet en koud, nat en droog wisselen elkaar in rap tempo af, waardoor je bijvoorbeeld je tent uitstapt in korte broek en T-shirt, en je voordat je bij het festivalterrein bent alweer rechtsomkeert moet maken om je poncho, je trui en je regenlaarzen te halen. Natuurlijk vraag je je dan een kwartier later alweer af waarvoor dat eigenlijk nodig was: het is alweer droog en de rest van de dag loop je rond op zweterige rubberlaarzen, zeulend met je poncho en je trui, en schijnt er een lekker zonnetje bij een temperatuur die precies hoog genoeg is voor dat ene luchtige shirtje dat nog in je tent ligt.
Morgen is het 1 augustus, en ik ben vast begonnen met het dagelijks checken van knmi.nl en weer.nl, mijn favoriete weerwebsites. Vooral die eerste, met de tiendaagse ensembleverwachting en de experimentele maandverwachting, kan op veel bezoekjes rekenen. De vraag is echter: wat zegt het nu allemaal? Want Nederland is een kwelling voor elke weerman: je kunt nergens van op aan. Ik heb een keer meegemaakt dat er een heel Lowlandsweekend 80% kans op neerslag was, en dat er geen druppel gevallen is. Je weet het toch nooit.
Slechts één ding is zeker: ik bid deze weken tot de weergoden voor een zonnig Lowlands. Want hoewel sommige festivalgangers beweren dat regen (en dus veel modder) een essentieel onderdeel is van de Festival Experience kan ik de tot-aan-je-knieën-in-de-modder-ervaring à la Lowlands 2006 missen als kiespijn.
Ik hoop altijd dat ik een lichte tas kan inpakken met wat shirtjes, een korte broek en gympen. Meestal zit dat er echter niet in, want mijn in vijf jaar opgedane ervaring mij heeft geleerd dat het tijdens Lowlands meestal zeikerig wisselvallig is. Modder en stof, heet en koud, nat en droog wisselen elkaar in rap tempo af, waardoor je bijvoorbeeld je tent uitstapt in korte broek en T-shirt, en je voordat je bij het festivalterrein bent alweer rechtsomkeert moet maken om je poncho, je trui en je regenlaarzen te halen. Natuurlijk vraag je je dan een kwartier later alweer af waarvoor dat eigenlijk nodig was: het is alweer droog en de rest van de dag loop je rond op zweterige rubberlaarzen, zeulend met je poncho en je trui, en schijnt er een lekker zonnetje bij een temperatuur die precies hoog genoeg is voor dat ene luchtige shirtje dat nog in je tent ligt.
Morgen is het 1 augustus, en ik ben vast begonnen met het dagelijks checken van knmi.nl en weer.nl, mijn favoriete weerwebsites. Vooral die eerste, met de tiendaagse ensembleverwachting en de experimentele maandverwachting, kan op veel bezoekjes rekenen. De vraag is echter: wat zegt het nu allemaal? Want Nederland is een kwelling voor elke weerman: je kunt nergens van op aan. Ik heb een keer meegemaakt dat er een heel Lowlandsweekend 80% kans op neerslag was, en dat er geen druppel gevallen is. Je weet het toch nooit.
Slechts één ding is zeker: ik bid deze weken tot de weergoden voor een zonnig Lowlands. Want hoewel sommige festivalgangers beweren dat regen (en dus veel modder) een essentieel onderdeel is van de Festival Experience kan ik de tot-aan-je-knieën-in-de-modder-ervaring à la Lowlands 2006 missen als kiespijn.
woensdag 29 juli 2009
La Roux
La Roux is gaaf.
Toegegeven, smaken verschillen, maar je kunt niet om het fenomeen La Roux heen: die lekkere synthesizergeluiden, dat woeste rode haar dat het op wonderbaarlijke wijze wint van de zwaartekracht, dat hoge stemgeluid en die heerlijk bizarre videoclips.
La Roux komt op Lowlands.
Yesss! Duidelijk een moment om het dak er even goed vanaf te knallen. En een goed moment om hard, hoog en vals mee te schreeuwen, want op Lowlands is het volume toch zo hoog dat niemand je hoort.
La Roux werkt aanstekelijk.
Als ik die clips zie moet ik echt de neiging onderdrukken de raarste kleuren make-up uit m'n kast te trekken, en m'n haar met een föhn en veel haarlak in net zo'n absurde kuif te dwingen. Ook kan ik het niet laten goed hard mee te zingen. Voor mijn omgeving zou het mooi meegenomen zijn als ik bij op Lowlands voor een paar weken gruwelijk mijn stem kwijtraak, want geloof me: van de falsetto van La Roux wordt niet iedereen vrolijk, maar van mijn gepiep en gekraak wordt niemand vrolijk. Behalve ikzelf dan, maar ik hoef het met oordopjes in op de fiets ook niet aan te horen.
Toegegeven, smaken verschillen, maar je kunt niet om het fenomeen La Roux heen: die lekkere synthesizergeluiden, dat woeste rode haar dat het op wonderbaarlijke wijze wint van de zwaartekracht, dat hoge stemgeluid en die heerlijk bizarre videoclips.
La Roux komt op Lowlands.
Yesss! Duidelijk een moment om het dak er even goed vanaf te knallen. En een goed moment om hard, hoog en vals mee te schreeuwen, want op Lowlands is het volume toch zo hoog dat niemand je hoort.
La Roux werkt aanstekelijk.
Als ik die clips zie moet ik echt de neiging onderdrukken de raarste kleuren make-up uit m'n kast te trekken, en m'n haar met een föhn en veel haarlak in net zo'n absurde kuif te dwingen. Ook kan ik het niet laten goed hard mee te zingen. Voor mijn omgeving zou het mooi meegenomen zijn als ik bij op Lowlands voor een paar weken gruwelijk mijn stem kwijtraak, want geloof me: van de falsetto van La Roux wordt niet iedereen vrolijk, maar van mijn gepiep en gekraak wordt niemand vrolijk. Behalve ikzelf dan, maar ik hoef het met oordopjes in op de fiets ook niet aan te horen.
vrijdag 24 juli 2009
Onbegrip
Toen ik vorig jaar, na een zwaar en vermoeiend weekend op het Lowlandsgras, vanaf station Castricum naar mijn huis sjokte in mijn grauwe, verwassen, met bruingroene modder- en grasvlekken besmeurde spijkerbroek, mijn verregende weekendtas met tegenzin achter me aan rollend, liep me een oudere dame tegemoet. Ze zag er, zoals men dat zegt, tiptop uit: haar witgrijze haren opgestoken, de kleuren van haar rok en haar jasje geheel gematcht met haar zwarte hakjes die fier op het trottoir tikten.
Toen de dame mij zag, verscheen er een blik van uiterste walging op haar keurig opgemaakte gezicht, en besloot ze zelfs enkele stappen van de stoep af te stappen, om via het gras met een boog om me heen te lopen. Het grás nog wel, vol modder en hondenpoep en God-weet-wat. Dat moet nogal wat geweest zijn voor zo'n dame. Maar blijkbaar was het aanzicht van een brakke en besmeurde festivalganger reden genoeg om haar schoenzolen vuil te maken. Ik zag aan haar gezicht wat ze over me dacht, en zag niet veel meer dan heel wat minachting en een vleugje angst. In haar ogen was ik tuig. Van de onderste richel. Ik zat waarschijnlijk aan de drugs en de drank, luisterde naar teringherrie, liet me in met de verkeerde mensen en misschien had ik zelfs een uitkering...
En weet je? Ik had er bijna wat van gezegd. Terwijl ik normaal toch echt liever m'n schouders ophaal over mensen die geen idee hebben wat een festival als Lowlands inhoudt, de oudere generatie, brave CDA-stemmers die nog nooit ook maar een teen buiten de gebaande paden hebben gezet, mensen doen wat er van ze verwacht wordt omdat dat van ze verwacht wordt. Normaal maak ik me daar niet druk om. Laat ze lekker. Maar de walging die er op het gezicht van deze vrouw stond werd me bijna teveel. Als er op dat moment een flink sarcastische opmerking naar boven was geborreld, dan had ik me zeker niet ingehouden deze uit te spreken. Helaas schort het bij mij vaak aan de juiste sarcastische opmerking op het juiste moment. Dus ik hield m'n mond, probeerde tóch m'n schouders op te halen en vertelde mezelf dat sómmige mensen Lowlands nooit zullen begrijpen. En misschien is dat maar beter ook, want ik zou m'n oma er niet tegen willen komen.
Toen de dame mij zag, verscheen er een blik van uiterste walging op haar keurig opgemaakte gezicht, en besloot ze zelfs enkele stappen van de stoep af te stappen, om via het gras met een boog om me heen te lopen. Het grás nog wel, vol modder en hondenpoep en God-weet-wat. Dat moet nogal wat geweest zijn voor zo'n dame. Maar blijkbaar was het aanzicht van een brakke en besmeurde festivalganger reden genoeg om haar schoenzolen vuil te maken. Ik zag aan haar gezicht wat ze over me dacht, en zag niet veel meer dan heel wat minachting en een vleugje angst. In haar ogen was ik tuig. Van de onderste richel. Ik zat waarschijnlijk aan de drugs en de drank, luisterde naar teringherrie, liet me in met de verkeerde mensen en misschien had ik zelfs een uitkering...
En weet je? Ik had er bijna wat van gezegd. Terwijl ik normaal toch echt liever m'n schouders ophaal over mensen die geen idee hebben wat een festival als Lowlands inhoudt, de oudere generatie, brave CDA-stemmers die nog nooit ook maar een teen buiten de gebaande paden hebben gezet, mensen doen wat er van ze verwacht wordt omdat dat van ze verwacht wordt. Normaal maak ik me daar niet druk om. Laat ze lekker. Maar de walging die er op het gezicht van deze vrouw stond werd me bijna teveel. Als er op dat moment een flink sarcastische opmerking naar boven was geborreld, dan had ik me zeker niet ingehouden deze uit te spreken. Helaas schort het bij mij vaak aan de juiste sarcastische opmerking op het juiste moment. Dus ik hield m'n mond, probeerde tóch m'n schouders op te halen en vertelde mezelf dat sómmige mensen Lowlands nooit zullen begrijpen. En misschien is dat maar beter ook, want ik zou m'n oma er niet tegen willen komen.
Wat?
Dit is een blog met enkel en alleen schrijfsels over mijn uitspattingen op muzikaal gebied. Concertverslagen, festivalverslagen, foto's, filmpjes, links naar mijn recensies op 3VOOR12/Noord-Holland etc. More soon!
Things I do for LLov ;)
Things I do for LLov ;)
Abonneren op:
Posts (Atom)