International Book Week... is it?

Al een paar dagen lang verschijnen er op Facebook allerlei berichten op mijn tijdlijn met de volgende tekst:

It's International Book Week. The rules: Grab the closest book to you, turn to page 54, post the 5th sentence as your status. Don't mention the title. Copy the rules as part of your status.

Heel even dacht ik eraan om mee te doen. Maar toen dacht ik: ís het eigenlijk echt wel International Book Week? Voor hetzelfde geld loopt mijn kennissenkring gewoon een week achter, en als ik dan te laat ben met mijn post is het alsof ik mijn vrienden in januari een vrolijk kerstfeest wens. Via Google is in eerste instantie niets terug te vinden over deze themaweek, behalve de bovenstaande post, op allerhande fora, daterend van 6 dagen tot 3 uur geleden.

Een rondje Wikipedia leert:

‘International Book Week is an awareness week mentioned in a socially generated internet meme where users of social networking sites share arbitrary lines from nearby books. Unlike globally publicised events such as World Book Day, International Book Week is not a formally established awareness week, and does not exist outside of the meme.’

Leuke meme, jongens... Zijn jullie er allemaal ingetrapt of doen jullie mee om interessant te doen? Als ik had meegedaan, was het dus niet eens ‘Vrolijk Kerstfeest’ in januari geweest, maar gewoon een ‘Zalig Sint-Juttemis! International Book Week of niet, deze actie gaat sowieso voorbij aan wat ik belangrijk vind. Ik ben trots op wat ik lees. En als ik een zin uit een boek wil overtypen op Facebook, dan deel ik het liefst de mooiste zin uit het boek, en raad ik iedereen aan om het boek waarin deze zin staat ook te lezen.

Sowieso betwijfel ik of iedereen braaf het ‘closest book to you’ pakt, of toch gaat voor het boek met de meest interessante vijfde zin op pagina 54 dat hij/zij in huis heeft. Misschien schaam je je een beetje dat je Twilight aan het lezen bent, en pak je voor deze gelegenheid toch maar een boek uit de kast dat iets meer literair verantwoord is. Misschien is het eerste boek binnen handbereik wel een kookboek, en wacht je met het posten van de status tot het dichtst bijzijnde boek een leukere optie is. Eerlijk is eerlijk; dat is wat ik zou doen.

Maar nogmaals: ik ben trots op wat ik lees. Momenteel ben ik Sherlock Holmes - The Complete Novels and Stories aan het lezen. Dat is geweldig, en iedereen zou het moeten lezen. De vijfde zin op pagina 54 is niet boeiend en daarom deel ik liever het prachtige sfeerbeeld op pagina 138:

It was a September evening and not yet seven o’clock, but the day had been a dreary one, and a dense drizzly fog lay low upon the great city. Mud-coloured clouds drooped sadly over the muddy streets. Down the Strand the lamps were but misty splotches of diffused light which threw a feeble circular glimmer upon the slimy pavement. The yellow glare from the shop-windows streamed out into the steamy, vaporous air and threw a murky, shifting radiance across the crowded thoroughfare. There was, to my mind, something eerie and ghostlike in the endless procession of faces which flitted across these narrow bars of light--sad faces and glad, haggard and merry. Like all humankind, they flitted from the gloom into the light and so back into the gloom once more.

Lowlands 2012: HOT!

We're rowdy, girls make our judgement cloudy,
But when the sun comes through we're still alcies,
We don't wanna be lowsy, or shameless,
But we're running round like we're brainless
-- Rizzle Kicks, Down with the Trumpets

Ik weet niet hoe het precies zo gebeurde, maar in één week maakten de weersverwachtingen een dramatische verandering door. Eerst werd er koel en wisselvallig weer voorspeld voor het Lowlandsweekend (ik begon me al af te vragen of ik tóch weer aan de regenlaarzen moest...), maar enkele dagen voor het festival waren de vooruitzichten ineens zomers, zinderend heet, zonovergoten en zonder een enkele druppel regen. Niet dat dat me ervan weerhield om een paraplu, een regenjas en twee poncho's in mijn tas te stoppen, want het is en blijft Lowlands, Nederland.

Donderdag
Hoewel de reis eigenlijk old school met de trein zou geschieden (voor mij en 4 anderen, althans), werd er woensdagavond op het laatste moment een auto extra geregeld. Zodoende verzamelde donderdag bijna de hele club op het Raadhuisplein te Castricum om 4 auto's vol te proppen met rugtassen, weekendtassen, koeltassen en in de hoekjes waar nog ruimte was: Lowlandsgangers. De heenreis was een jolige rit in colonne over de snelweg, met verbazingwekkend weinig files. Aan het begin van de middag stonden we dus al in de brandende zon voor de poort. Zo'n drie uur later spoedde ik me met de eerste paar voordringers van de club door de poort, over de brug, door het stof, naar camping 3, alwaar wij neerstreken en wij op de allermooiste plek een heerlijk ruim stuk gras bezetten voor de hele groep.
   Nadat de rest was gearriveerd en gesetteld, en er twee partytenten waren gekocht en in elkaar geknutseld, waren we er helemaal klaar voor. Na nóg een keer een uur in de rij (nog 'even' de backpack uit de auto halen), was het tijd voor donderdagavond: Gentlemen's Club. De snorren, stropdassen, overhemden, hoeden, bretels, pijpen, sigaren, monocles, etc. werden uit de tas gevist voor een stijlvol feestje in gentleman-stijl. Gelukkig hebben we de foto's nog.

Vrijdag
Voor alles een eerste keer. In mijn hele Lowlands-geschiedenis had ik tot afgelopen editie nog nooit op vrijdagochtend in de rij gestaan voor de douche. De combinatie van zweet, zonnebrand, aftersun en nog meer zweet had er echter voor gezorgd dat ik me op donderdagavond al zó smerig voelde, dat deze vrijdagochtenddouche onontbeerlijk was. Toen was het tijd voor de eerste show: Rizzle Kicks, een vrolijk rappend Brits duo dat een zomers feestje bouwde in de Bravo. Een hoog laat-je-horen-en-handen-in-de-lucht-gehalte, maar dan op zijn Brits: 'ik zou me vereerd voelen als je Y wilt roepen als ik X roep'. Gentlemen! Ik kan me herinneren dat ik het heel heet vond tijdens de show, maar toen wist ik nog niet wat het woord 'heet' eigenlijk inhield (zie ook: Zondag).
   Van Rizzle Kicks naar de Alpha-heuvel om te chillen en met een half oor te luisteren naar Ed Sheeran. Leuk voor de achtergrond, maar als je het me eerlijk vraagt: het Alpha-podium is wat te groot voor een singer-songwriter. Wat ik trouwens vreemd vond, waren al die vrolijke, lachend meezingende meisjes bij het nummer The A Team. Heb je de tekst wel eens gehoord? Hoe is DIT om te lachen? Van daaruit gingen we naar het Lima-gebied en hoorden we Atri N'Assouf op de achtergrond, relaxed vanuit het gras (zoals we dat weekend zoveel meer hoorden vanuit het gras en in de schaduw). Van dat gras naar ander gras: wederom op de Alpha-heuvel, waar Me First And The Gimme Gimmes een matig optreden gaven. Leuk hoor, 'all hits, no fillers!' en 'the next song is a cover', maar na een halfuur heb je het wel gehad met die geintjes en wil je gewoon echte kneiters horen. Waarom wel al die halfslachtige nephits maar geen punkversie van Call Me Maybe? Naast mij vielen drie man in slaap op de heuvel. Nuff said.
  Ik weet nu, een ruime week later, niet zo goed meer waarom we niet zijn gebleven tot Bloc Party, maar het eerstvolgende wat we zagen was een stukje Feist, wat niet echt kon boeien. Het leukste was dat op het grote scherm naast het podium 'Free Pussy' te lezen was, vermoedelijk was het woord 'Riot' weggevallen. Na een paar nummers spoedden we ons al naar de Lima voor Movits! Hét leukste feestje van het hele weekend, bleek al snel: Zweedse rap in de mix met swing en jazz, een gouden combi. Tutu tudududu! Een uur show en twee toegiften later... 80's en 90's! Of toch niet, want wat een belabberde dj! Dan maar een biertje bij de tent.

Zaterdag
Er schenen tien Lowlandstickets te winnen te zijn, dus op naar de Alpha voor de Popquiz. Ik kan je vertellen: weinig zo frustrerend als het verzenden-pictogram niet uit het beeldscherm van je telefoon te zien verdwijnen en vervolgens te horen te krijgen dat je géén tien Lowlandstickets hebt gewonnen. BOEHOE! Dan maar een biertje en een schaduwspot opzoeken. Inmiddels was schaduw een zeer schaars goed geworden, maar bij de Avonduren (ik zal niet doen alsof ik hier ook maar íets van heb meegekregen) vonden wij nog een klein lapje. Het kwik was inmiddels aardig opgelopen, en hoewel Het Watergevecht pas later die middag zou losbarsten, werd er al aardig wat in de rondte gespoten.
   Nadat we onszelf uit de schaduwzone verwijderden, gingen we niet naar Het Watergevecht, maar naar Willy Moon, old school vetkuif-rock-'n-roller met synths, beats en alles. Ook hier: veel te heet. Dus na een kwartier op naar de camping voor ons eigen watergevecht in het toiletgebouw op camping 3. Daar zagen we wat het watergevecht elders op het terrein met de waterdruk op heel Lowlands had gedaan: het duurde zo'n 10 minuten om een flesje water te vullen. En geloof me, als je 10 minuten naar druppelend water hebt gekeken bij 30+ graden, wil je dat water liever opdrinken dan over iemand anders heen gooien. Kort daarna bleek het echt menens, en zagen we een bekende bijna van de wereld raken door warmte en/of uitdroging. Tijd om weer eens schaduw te pakken en bij te tanken, letterlijk en figuurlijk. Een frisje en iets te eten, en oja: water water water water water.
   Dope D.O.D. hebben we maar overgeslagen, evenals alle andere acts die er rond die tijd op het programma stonden. Pas rond Charles Bradley & His Extraordinaires kwamen we weer in actie. Op de achtergrond luisterden we naar een deel van een aangenaam klinkende show, waarna we bij zonsondergang (eindelijk: draaglijke temperaturen!) vertrokken naar The Whitest Boy Alive. Hoewel het ongeveer de zesde keer was dat ik ze zag, was het wederom een heerlijk optreden. Toen hebben we toch maar even gekeken bij Skrillex (oja, wobwobwob, lasers, vlammenwerpers... Zullen we maar weer gaan dan), om vervolgens terug te gaan naar de Lima om Krema Kawa te luisteren (voor de verandering: vanuit het gras). Daarna Russendisko, maar het spannendste dat daar gebeurde was een potje touwtjespringen. Alpha Disco in de Grolsch (?) was beter te doen, maar net als op vrijdag waren de dj's van twijfelachtig niveau. En dus kozen we weer voor biertjes op de camping, tot in de kleine uurtjes...

Zondag
Brak! En dit moest de heetste dag van alle Lowlandsdagen worden, dus er stond ons nog wat te wachten... Te beginnen met C2C, het Franse draaitafelkampioenenkwartet. Het was eigenlijk te heet om in de tent te staan, maar ik meen dat we het toch een ruim halfuur hebben volgehouden. Niet dansen op de beat, maar wapperen met je programmaboekje op de beat. Het is weer eens wat anders.
   Na C2C volgde een wandeling langs de marktkraampjes (All Stars voor 20 euro?!) en de platenzaak, en daarna WATER en SCHADUW, de beste vrienden van iedereen die Lowlands 2012 heeft meegemaakt. Als ik nu het programmaboekje bekijk, besef ik me hoeveel ik NIET gezien heb, en hoe jammer dat eigenlijk is, maar met ongeveer 35 graden en een nog hogere gevoelstemperatuur kón het bijna niet anders. Het gebeurt niet vaak dat ik een shirt onder de koude kraan houd voor ik het aantrek, of dat ik een flesje water vul om te drinken en het tussendoor een paar keer over mijn hoofd leeg giet, maar ik maak het dan ook niet vaak zo warm mee... De Lowlandsbeveiligers ook niet, overigens: er is mij verteld dat 70% van de securitymensen tijdens de Lowlands-zondag is uitgevallen. Nuff said.
   Tegen de tijd dat het Kyteman Orchestra bijna zou gaan spelen, verzamelden we moed om de Alpha binnen te treden (ik heb horen zeggen dat er die dag ergens in die tent 60 graden is gemeten). Het bleek zeer de moeite waard. Met open mond en tranen in mijn ogen kwam vooral Preaching to the Choir keihard bij me binnen, niet in de laatste plaats omdat ik (net als in 2011) de dag vóór Lowlands een heftige condoleance had bezocht. De intensiteit van het nummer greep me bijna letterlijk bij de strot. Hoe dan ook, het blijft heel bijzonder om de mix van klassieke en allerlei andere muziek live op een festival te zien en horen. Wát een performance. Daarmee was het zeker het bijzonderste en heftigste optreden van het weekend.
   Na Kyteman bleven we even hangen om het begin van de Foo Fighters af te wachten. Een show van meer dan twee uur vond ik te lang, maar het begin was zeker de moeite waard. Wát een podiumbeesten, wát een inzet, wát een power... Daarna knalden we door naar de Tïtty Twïster, alwaar we lekker op de bank hebben gehangen en Hardrock Karaoke hebben gekeken. Grappig om te zien hoe weinig de één ervan terecht brengt om zo'n nummer mee te blèren, maar er soms ineens iemand een nummer keihard rockt.
   Je zou zeggen, hoe moet je die laatste Lowlands-avond anders afsluiten dan bij Kees van Hondt? Nou, zo zie ik dat inmiddels niet meer. Ten eerste: tijdens deze warmste nacht sinds 1906 was het daar gewoon te héét voor. Ten tweede: is het nou zo'n laf feestje geworden of ligt dat aan mij? Geen picknicktafels, geen kliko's, geen dranghekken, geen vloerplanken en nauwelijks crowdsurfers in de lucht... Jammer, jongens! De charme was er wel een beetje vanaf. Maar los daarvan was het een geweldig weekend. En dan heb ik het nog niet eens gehad over die vermelding van De Bakkerij in de Daily Paradise (pag. 11 onderaan)!

Maandag
De terugreis. Altijd jammer. Maar ook dit was met de auto een stuk beter te pruimen. Rustig aan in de file met de airco aan (die ik overigens wel zie als veroorzaker van mijn verkoudheid) en halverwege ergens een terrasje pakken en een heerlijke burger wegwerken, dat is toch stukken beter dan door de warmte met je tas zeulen en jezelf in een overvolle bus/trein proppen om enkele uren later volledig gesloopt naar huis te moeten sjokken.
   Al met al vond ik het een geweldig weekend. Of beter gezegd: een zinderend weekend. Ik heb heel weinig gezien, maar wel heel veel lol gehad... Lowlands is HOT! En het heuglijke nieuws is dat mijn jongste broer(tje) daar inmiddels ook van is overtuigd, dus die gaat waarschijnlijk weer vrolijk mee volgend jaar. Ik zeg: donderdag 15 augustus 2013, camping 3? Tot dan!

Uit Je Bak!

Er is maandenlang vergaderd en georganiseerd.
Er is wekenlang geklust en geregeld.
Er is dagenlang gesjouwd en getimmerd.

Het Uit Je Bak Festival, dat voor de hardwerkende vrijwilligers beter Aan De Bak had kunnen heten. Zaterdag een hele dag, van acht uur 's ochtends tot half één 's avonds slepen en sjouwen met tafels en stoelen en fusten en podiumdelen onderdelen van de bars en de zelfgebouwde podia. Zondag wederom vroeg op om de techniek, de bars en het decor in orde te maken, gevolgd door Het Festival. En dan maandag, compleet gesloopt, weer tot laat in de avond aan het werk om het veld weer brandschoon te krijgen, alsof er nooit een festival heeft plaatsgevonden.

Maar als je ziet wat die vrijwilligers in zo'n korte tijd uit de grond stampen, dan is het de moeite waard. Als je de zon over de hoofden van de bezoekers ziet schijnen en de muziek door het park hoort schallen, dan is het héél erg de moeite waard. Zelfs aan het einde van de rit, als je kreunend opstaat van de pijn in je protesterende benen, als de splinters van het pallethout in je handen staan en de wallen onder je ogen je kaaklijn naderen, is het de moeite waard.

Hoewel ik op de dag van het festival 's ochtends nog letterlijk met een onweerswolk boven mijn hoofd stond te vloeken en liep te stressen, brak aan het begin van de middag de zon door en verscheen er een grote glimlach op mijn gezicht. Ik was op mijn allervriendelijkst en allervrolijkst in de muntencaravan, draaide als DJ Tess. de grootste kneiters in de Silent Disco (voor mij toch wel het mooiste uurtje van de dag), beulde twee uur lang achter de bar, danste mijn heupen los bij Cirque Valentin en heb daarna nog een paar uur kei- en keihard genoten van het prachtige festival. De zon, de muziek, de kunst, de heerlijke burgers en al die vrolijke mensen.... Tot de laatste noten werden gespeeld en het zowaar weer begon te regenen.

Al dat op- en afbouwwerk, dat vergeten we gewoon. Volgend jaar doen we het allemaal weer helemaal opnieuw. Maar dan met andere wijnbekertjes (die niet in duizend scherven uit het gras moeten worden gepulkt), thank you very much!

foto: Jorinde Reijnierse

Schrijven, schreef, geschrapt.

Schrijven is schrappen: kill your darlings. Dat is mij ooit geleerd door oudere en wijzere mensen dan ik. Tijdens de laatste loodjes van het scriptieschrijven is het een waardevollere les dan ooit. Maar soms doet het pijn en hou je teveel van je schatjes om ze te schrappen, om ze bruut met de backspace of delete te elimineren.

Het onderstaande stukje tekst past niet meer in mijn scriptie. Het is te groot en te afleidend voor de inleiding, en teveel zijdelings gezwam voor het theoretische kader. Gelukkig heb ik deze plek om mijn uitweidingen over horcruxes en anagrammen met de wereld te delen. Het is een machtig interessant verhaal, al zeg ik het zelf, dus sta mij toe het hier te plaatsen. Enjoy!

Many characters in the Harry Potter series have names that correspond in some way to their personality, or that have other special meanings. To communicate their original meanings and connotations, these names must be translated rather than left unchanged. Translating these names, however, may pose problems in situations where names are an integral part of the story. This is the case with Lord Voldemort: in the original English version, Lord Voldemort’s birth name was Tom Marvolo Riddle, the anagram of ‘I am Lord Voldemort’. The Dutch translation is ‘Mijn naam is Voldemort’, an anagram of the name ‘Marten Asmodom Vilijn’. This type of wordplay may cause difficulties for translators. 

Another example is the translation of the word Horcrux, a subject that comes up in Harry Potter and the Half-Blood Prince. A horcrux is an object in which someone can store a part of his soul, which is possible only after killing another person. It makes the owner of the Horcrux immortal. This is a very dark subject, which is feared by most characters in the books. This fear is reflected in the original English word, by use of the prefix hor-, from the Latin word horrere (‘to bristle with fear, shudder’), as in the words horror, horrific, horrible. Combined with -crux, the meaning of the word speaks for itself: a horcrux is the ‘core of evil’. The Dutch translation, however, carries no such meaning: the concept is called Gruzielement. This is a combination of the expression aan gruzelementen (in smithereens) with the word ziel (soul). The translation is well-found, but it does not sound as dark and ominous as the original word. The translator could have left the word untranslated: the words horror and crux both exist in Dutch, and have largely the same meaning as they have in English. 

Translations such as Mijn naam is Voldemort and gruzielement were the inspiration to look deeper into the translator’s choices, especially regarding simplification in lexis and syntax. This resulted in a case study on simplification in three of the seven Harry Potter books.

Eventueel kan ik na het afronden van mijn scriptie natuurlijk nog eens een korte samenvatting plaatsen, of de liefhebber een crash course simplification geven. Ik hoor het graag!

Recensiekoning: vijf sterren

Wat is een betere reden om je huis op te ruimen dan het bezoek van zes wildvreemde mensen met een gave website vol (soms meedogenloze) recensies over alles? Eerlijk gezegd zou ik het niet weten. Niemand wil het risico lopen zijn huis terug te zien op recensiekoning.nl, met één ster of zelfs nog minder.

Zo sloeg ik vorige week zondag aan het opruimen. Enkele dagen eerder had ik bericht gekregen van Recensiekoning. Ik had het boek Recensiekoning recenseert Nederland besteld, en kreeg dat niet alleen zonder verzendkosten en mét goodiebag opgestuurd, nee: de schrijvers zouden het hoogstpersoonlijk komen brengen tijdens de Recensiekoning Zomertoer. Met zijn zessen - of toch vijven? - in een busje, vergezeld door een koeltas met bier.

Gisteren vond de Zomertoer plaats, en bleek Castricum de eerste bestemming te zijn. Ik verwelkomde 10e, RuSt, Joost, Olaf, Gustav en de productie-assistente en we dronken koffie (dakterras: vijf sterren). Intussen werden onder andere mijn laptop, de auto van de buurvrouw, het vogelhuisje en het dakterras bestickerd (wildplakken: vijf sterren).

Ik was heel blij met het boek en met het feit dat ons dakterras vijf sterren kreeg, maar zoals dat soms gaat heb ik niet bijdehand gevraagd of ik ook niet zo af en toe eens een recensie voor ze mag schrijven, laat staan dat ik heb opgeschept over mijn schrijfervaring. Bovendien heb ik ze niet eens een koekje aangeboden (sorry daarvoor).

Ik zweer het je, als ik later groot ben wil ik ook met vijf vrienden door het land reizen, boeken signeren en bij wildvreemde mensen koffie en/of bier drinken op het dakterras! Het bezoek krijgt vijf sterren, omdat ik het zo leuk vond dat ze langskwamen. Dat ontbrekende koekje maak ik graag een keer goed met zelfgemaakte chocoladetaart.

PS: de buurvrouw heeft de sticker probleemloos van haar auto kunnen verwijderen, dus dat wordt gelukkig geen schadeclaim!

De Jurk

Goh, moet je naar een feestje?

Zo, wat zie jij er sjiek uit!

Heb je iets te vieren ofzo?

Zomaar een greep uit de opmerkingen die je als niet-dagelijks-een-jurk-dragende-dame kan krijgen, mocht je 's ochtends eens een jurkje of rokje uit de kast hebben gevist. Een spijkerrokje met laarzen kan nog nét, maar zodra het ook maar iets zwieriger is of er pumps om de hoek komen kijken, dan kun je je erop voorbereiden dat je de hele dag moet vertellen dat je niet jarig bent, dat je niet naar een begrafenis moet en dat je ook niemands bruiloft hoeft te vieren

Jammer. Want hoewel de meeste mensen mij kennen als iemand in T-shirt, spijkerbroek en sneakers, heb ik een geheime liefde voor jurkjes. Ik heb er onlangs twee gekocht, die bevinden zich nu in mijn kast, samen met de andere vier die ik al had, en zelden aan heb.

Het eerste jurkje dat ik laatst kocht was casual genoeg om niet heel erg op te vallen tussen mijn normale kleding, dacht ik, tot ik er de kroeg mee binnen kwam. Resultaat was nummer 2 van de bovenstaande drie opmerkingen, gevolgd door enkele verbaasde blikken van anderen. Maar het jurkje is natuurlijk wel heel leuk. De tweede jurk heb ik (behalve enkele zwijmelsessies voor de spiegel) nog niet gedragen. Het is namelijk niet zomaar jurk.

Het is de jurk die ik heb gekocht om een Heel Groot En Belangrijk Feest in te vieren, als (áls, want ik schijt zeven kleuren bagger voor het eindoordeel en durf nérgens op te hopen) ik binnenkort mijn masterscriptie heb volbracht. En als ik die aan heb, mag iedereen vragen of ik een feestje heb en of ik wat te vieren heb. Dan heb ik een feestje. Dan heb ik wat te vieren.

Gezocht: citaten voor citaten

She wants to know if I love her, that's all anyone wants from anyone else, not love itself but the knowledge that love is there, like new batteries in the flashlight in the emergency kit in the hall closet.
- Jonathan Safran Foer, Extremely Loud and Incredibly Close

Weinig zo mooi als goed gekozen woorden. Ik hou van citaten; het zijn de tegeltjeswijsheden van tegenwoordig. Een spreekwoord is vaak te oubollig, maar er kan niets op tegen een citaat dat die ene waarheid beschrijft waar je zelf de woorden niet voor kon vinden.

Onlangs kocht ik een notitieboekje van Boek., gemaakt door Laura. Een handgemaakt boekje in de vorm van een cassettebandje, met op de kaft een afbeelding van een cassettebandje, verpakt in het doosje van een cassettebandje, zoals op de afbeelding hieronder. Het was te leuk om niet te kopen, te mooi om zomaar achteloos notities en hersenspinsel in op te schrijven en te cool om ongebruikt te laten rondslingeren. Er moest iets in. Maar wat?

En ineens wist ik het: het zou een citatenboekje worden dat ik in mijn tas kon meenemen, om willekeurige grappige en opmerkelijke opmerkingen in op te schrijven. Van mensen in de trein, in de kroeg, waar dan ook... Uitspraken die ik zou 'opnemen' in een boekje met het uiterlijk van een cassettebandje: met de dubbelzinnigheid van het hele idee zat het wel goed. En zo geschiedde. Inmiddels staan er al uitspraken in van een praatgrage meneer in de tram, twee voorbij fietsende voetballers, een GVB-medewerker en een beschonken Bakkerij-bezoeker

Vanmiddag bedacht ik me dat ik er ook andere citaten in wil stoppen; de rake waarheden uit boeken, losse quotes met precies die waarheden waar ik zelf de woorden niet voor kan vinden. Gelukkig heeft het boekje ook een andere kant: de kant waar Boek. op staat. En ook hier bevalt die dubbelzinnigheid me wel. Aan één kant een kaft als een cassette, en gesproken woorden van echte mensen, aan de andere kant het woord Boek, en de wonderlijke woorden van ingenieuze schrijvers. Jonathan Safran Foer (zie hierboven) en John Green ('The world is not a wish-granting factory') zijn reeds vertegenwoordigd.

Aan beide kanten van het boekje is echter de eerste pagina leeg gelaten. Eigenlijk wil ik daarop citaten over citaten schrijven, citaten voor citaten, als inleiding van wat er komt. Het liefst één over schrijven aan de boekenkant en één over spreken aan de cassettekant. Ik vrees dat dit een moeilijke, lange zoektocht gaat worden, want alleen de beste woorden zullen goed genoeg zijn.

Of weet iemand die dit leest de beste citaten voor de citaten?

This Is Just To Say

I have eaten
the plums
that were in
the icebox

and which
you were probably
saving
for breakfast

Forgive me
they were delicious
so sweet
and so cold

- William Carlos Williams

Een aanrader voor iedereen die van lezen houdt... of nee, gewoon voor iedereen: The Fault in Our Stars van John Green. Humor, soms op het randje, soms zwart als de nacht, afgewisseld met diep drama en bijzonder slimme en mooie verwijzingen naar classics uit de Engelse en Amerikaanse literatuur, o.a. naar Shakespeare, William Carlos Williams en Walt Whitman.

Ik wil het maar even zeggen.

Een beknopte omschrijving, schaamteloos gestolen van bol.com:

Diagnosed with Stage IV thyroid cancer at 12, Hazel was prepared to die until, at 14, a medical miracle shrunk the tumours in her lungs... for now. Two years post-miracle, sixteen-year-old Hazel is post-everything else too post-high school, post-friends and post-normalcy. And even though she could live for 'a long time' (whatever that means) Hazel lives tethered to an oxygen tank, the tumours tenuously kept at bay with a constant chemical assault. Enter Augustus Waters, a match made at cancer kid support group, Augustus is gorgeous, in remission, and - shockingly, to her - interested in Hazel...

Van alle personen die mij dit boek aan hadden kunnen raden, kreeg ik de tip van de meest onwaarschijnlijke persoon: mijn grote kleine broer M., die nooit eerder interesse in boeken heeft getoond. Deels vanwege de intrigerende beschrijving, deels vanwege de pure verbazing over waarom hij dit boek zo geweldig vond, ben ik het gaan lezen.

En nu kan ik alleen maar zeggen: GA HET LEZEN.

Mind you: ik heb het boek nog niet uit. Het einde is mogelijk ongelofelijk klote. Heel eerlijk gezegd verwacht ik weinig anders van een boek over iemand met terminale kanker. Maar daarom deel ik de tip nu (hier volgt iets wat voor wijze les moet doorgaan): ook al is de bestemming niet wat je had gehoopt... als de weg ernaar toe de moeite waard is, en dat is in dit geval hoe dan ook absoluut het geval, dan zou ik de reis zeker maken.

Leuk feit: hoofdpersoon Hazel kent één gedicht uit haar hoofd. Dat gedicht is The Red Wheelbarrow van William Carlos Williams. Toevallig de schrijver van het enige gedicht dat ik uit mijn hoofd ken: This Is Just To Say. Een gedicht dat mij tijdens literatuurcolleges enorm heeft geïntrigeerd. Ik wil het maar even zeggen.

Update: Uit. Sprakeloos. Lees het!

Even kort...

Dat je het even weet: ik heb nu mijn eigen domeinnaam. Mijn adres is www.tessavandenbrink.nl. Er is daar, op een berichtje dat de domeinnaam niet meer beschikbaar is na, nog heel weinig te zien, maar binnenkort treedt dat prachtige adres in werking. Als ik tijd en zin heb om het uit te zoeken, that is.

Dat houdt in dat je vanaf daar vanzelf hier terecht komt, voorlopig. Misschien dat ik later nog eens iets écht professioneels, representatiefs en verantwoords met die site ga doen. Tips en ideeën zijn altijd welkom.

Update: het werkt! Vanaf nu dus via www.tessavandenbrink.nl!

Wie is...

Al negen weken lang word ik gekweld door de vraag: Wie Is De Mol?

Dit programma is mij op het lijf geschreven. Actie. Intriges. Raadsels. Toen dit seizoen enkele weken bezig was, droomde ik zelfs dat ik één van de deelnemers was, en ik samen met de andere deelnemers muntjes op moest duiken van de bodem van een zwembad. Ik zou bijna een BN'er willen worden om óóit eens mee te kunnen doen.

Omdat dat -- voorlopig in ieder geval -- nog even niet tot de opties behoort, heb ik een tijdje terug iets bedacht: ik maak gewoon m'n eigen WIDM. Met ongeveer acht deelnemers wil ik komend voorjaar een hele zondag lang coole opdrachten doen in de duinen en het centrum van Castricum.

Ik wil gave opdrachten bedenken. Ik wil van dichtbij meemaken wat het met mensen doet. Ik wil een blik achter de schermen. Ik wil weten wie de Mol is en zien hoe diegene de sabotage-acties op een zo slinks mogelijke wijze tot uitvoering brengt. Ik wil de verdachtmakingen en de afleidingsmanoeuvres zien.

God, wat heb ik er een zin in. Wie doet er mee?

PS: Morgen is de finale van de échte WIDM.
Het is Hadewych. Mark my words.

De Studeerkamer

Sinds een tijdje heb ik mijn 'eigen' avond in De Bakkerij; op de derde woensdagavond van de maand race ik 's avonds om half acht naar de Dorpsstraat om de boel gereed te maken voor een avondje 'Koffiehuis', zoals dat in Bakse termen heet.

Vaak zit ik dan tot een uur of 11 af te wachten, twijfelend of er nog wel iemand komt, en dan komt er daarna ineens een groepje mensen binnen hobbelen waardoor ik me tóch bezwaard voel om aan het einde van de avond de deur en de tap te sluiten.

Heel gezellig, dat wel, maar het kan anders.

Daarom heb ik nagedacht over 'iets' om met mijn avond te doen, zoals Arjans spelletjesavond en de donderdagse Open Mic-avonden. Dat was nog knap lastig. Er waren, zoals dat gaat in het leven, al allerlei goeie ideeën door anderen opgepakt.

Maar toen daalde de inspiratie plots op mij neder.

En ik noem het: De Studeerkamer. Mijn nieuwe idee voor de derde woensdag van de maand is een studeer-, knutsel-, huiswerk-, schrijf- en SOG*-avond. Onder het genot van een kop koffie ter concentratie, een kop thee ter ontspanning, een biertje voor wie het nodig heeft en een Straffe Hendrik voor de écht hopeloze gevallen, stel ik deze avond beschikbaar voor al wie hem nodig heeft. In relaxte setting, met gemoedelijk muziekje op de achtergrond, samen met je vrienden leren, studeren, werken, schrijven, patiencen, lezen, tekenen, knutselen, etc. in De Bakkerij.

Misschien heb je een scriptie, een brief aan je oma, een stukje voor in de OEI of een boek te schrijven. Misschien heb je zin om je kleurpotloden te pakken en eens een avondje creabea te doen. Misschien moet je leren voor dat ene moeilijke proefwerk. Misschien wil je gewoon een boek komen lezen. En misschien... misschien heb je gewoon een smoes nodig om je ouders te overtuigen dat je écht naar de kroeg moet. Ja, om te leren, ja!

Ideeën? Die zijn welkom! Spui ze hieronder in de reacties of stuur mij een mail/sms/briefkaart. Als ik me niet vergis is 21 maart de eerstvolgende derde woensdag van de maand. Zie ik je dan in De Studeerkamer?

*) Studie-Ontwijkend Gedrag

Ode aan de liefde

Your love is like a studded leather headlock
Your kiss it could put creases in the rain
You're rarer than a can of dandelion and burdock
And those other girls are just post-mix lemonade

Suck it and see, you never know
Sit next to me before I go
Jigsaw women with horror movie shoes
Be cruel to me, 'cause I'm a fool for you
Arctic Monkeys - Suck it and see

Dit nummer is, een beetje laat zo twee dagen na Valentijnsdag, mijn ode aan de liefde. Het gaat diep. En het is een beetje vreemd, maar zó lekker.

Geef mij geen mierzoete glitterkaarten vol hartjes en engeltjes, geen pluche teddyberen, geen kaarsjes, geen spoor van bloemblaadjes door het huis.

Geef mij geen bossen rode rozen op die ene dag van het jaar dat bossen rozen niet te betalen zijn.

Ik gruwel van de overdreven gebaren en moet er niet aan denken om op Valentijnsdag verplicht romantisch te doen in een overvol restaurant.

Goed, het moet gezegd worden: als de veertiende van februari je het duwtje in de rug geeft dat je nodig hebt om je stille aanbidding aan die éne persoon duidelijk te maken, wat let je? Dat is immers waar die dag voor bedoeld is, en dat kan ik alleen maar aanmoedigen.

Maar als je een relatie hebt, dan heb je die kwijlerige clichés toch helemaal niet nodig?