Als ik dit schrijf, zit ik op onze nieuwe bank in ons nieuwe huis. De deuren van het balkon staan wijd open en ik hoor tussen de voorbijrijdende auto's door de sproeier die het gazon van de kinderboerderij aan de overkant van een verfrissende douche voorziet. Achter de kinderboerderij kan ik een glimp opvangen van de Castricumse duinen.
Het nieuwe huis is geweldig. Zo donker, grauw en nouja... smoezelig ons oude huisje was, zo licht en luchtig is onze nieuwe bovenwoning-met-balkon-en-dakterras. Daarnaast hoef ik niet meer tien minuten door een straffe tegenwind naar het station te fietsen, maar sla ik om vier over acht de deur achter me dicht om lopend de trein van zeven over acht te halen. Naar de kroeg? Lopend. Naar de supermarkt? Te voet. Naar de duinen? Met de benenwagen.
We zitten overal dichtbij en toch overal ver genoeg vandaan om nergens last van te hebben... Behalve dan van die haan van de kinderboerderij aan de overkant.
